Democracy and poetry

در این دو مقاله، یکی از پرافتخارترین نویسندگان آمریکا به رابطه متقابل دموکراسی و شعر آمریکایی و مفهوم خودبودن برای هر یک حیاتی است. آقای وارن می گوید: «من واقعاً نمی خواهم مانند یک کارشناس سر و صدایی ایجاد کنم، آنچه که می خواهم انجام دهم این است که ما - و بیشتر از همه خودم - را به بررسی تجربیات خودمان از دنیای خودمان برگردانم. " در واقع، دموکراسی و شعر یکی از مناسب‌ترین و شدیداً شخصی‌ترین تأملات را در مورد وضعیت ما ارائه می‌دهد که در نامه‌های اخیر ظاهر شده است.

آقای وارن استدلال می کند که «شعر» بومی ما، یعنی ادبیات و هنر، به طور کلی، یک سند اجتماعی است، «تشخیصی» است، و اغلب انتقادی کوبنده از دموکراسی ما بوده است. او به طور متقاعدکننده و متحرک نشان می دهد که تمام «هنر» و هر آنچه در ایجاد دموکراسی انجام می شود نیاز به یک خود آزاد و مسئول دارد. با این حال، تجربه آمریکایی یکی از زوال مفهوم خود بوده است. موفقیت خیره کننده ما آنچه را که قول خلق کردنش را به خطر انداخته بود - انسان آزاد. برای یک قرن و نیم تصور از خود در حال کاهش است و خود را از ارزش های سنتی، هویت اخلاقی و رابطه ایمن با جامعه جدا کرده است. قهرمانان تنها در تمدن ورشکسته، سپس اعتراض، ناامیدی، بی هدفی و خشونت، ادبیات ما را رقم زده است.

غم و اندوه دیدگاه شاعرانه خود رابرت پن وارن از هنر و دموکراسی تنها با این باور او تسکین می یابد که شعر – ساختن هنر می تواند تغذیه کند و حداقل کاری در جهت نجات دموکراسی انجام دهد. او نشان می‌دهد که چگونه هنر می‌تواند به یک درمانگر تبدیل شود، می‌تواند «درمان‌کننده» باشد. در مواجهه با نیروهای متلاشی کننده که در یک جامعه تجاری و تکنولوژیک رها شده اند، این شعر است که مفهوم خود را تأیید می کند. این الگوی خود سازمان یافته، نمادی از مبارزه برای رسیدن به خود و خود در یک جامعه است. هر چه جامعه تک‌نترونیک مدرن ما به سوی محو خود رقابت می‌کند، و از فرهنگی که برای تقویت مفهوم خودبودن ایجاد شده است فاصله می‌گیرد، شعر ضروری می‌شود.

قانع کننده، طنین انداز، به یاد ماندنی، دموکراسی و شعر گواهی بزرگی است نه تنها بر سرزندگی شعر، بلکه همچنین برای ایمان به دموکراسی.

In these two essays, one of America’s most honored writers fastens on the interrelation of American democracy and poetry and the concept of selfhood vital to each. “I really don’t want to make a noise like a pundit,” Mr. Warren declares, “What I do want to do is to return us—and myself most of all—to a scrutiny of our own experience of our own world.” Indeed, Democracy and Poetry offers one of the most pertinent and strongly personal meditations on our condition to have appeared in recent letters.

Our native “poetry,” that is, literature and art, in general, is a social document, is “diagnostic,” and has often been a corrosive criticism of our democracy, Mr. Warren argues. Persuasively, and movingly, he shows that all of “art” and all that goes into the making of democracy require a free and responsible self. Yet the American experience has been one of the decay of the notion of self. Our astounding success jeopardized what we promised to create—the free man. For a century and a half the conception of the self has been dwindling, separating itself from traditional values, moral identity, and a secure relation with community. Lonely heroes in a bankrupt civilization, then protest, despair, aimlessness, and violence, have marked our literature.

The anguish of Robert Penn Warren’s own poetic vision of art and democracy is soothed only by his belief that poetry—the making of art can nourish and at least do something toward the rescue of democracy; he shows how art can be- come a healer, can be “therapeutic.” In the face of disintegrative forces set loose in a business and technetronic society, it is poetry that affirms the notion of the self. It is a model of the organized self, an emblem of the struggle for the achieving self, and of the self in a community. More and more as our modern technetronic society races toward the abolition of the self, and diverges from a culture created to enhance the notion of selfhood, poetry becomes indispensable.

Compelling, resonant, memorable, Democracy and Poetry is a major testament not only to the vitality of poetry, but also to a faith in democracy.