Democracy, Rights and Rhetoric in Southeast Asia

آسیای جنوب شرقی منطقه وسیع، پرجمعیت و متنوعی است. انجمن کشورهای جنوب شرقی آسیا (آسه آن) دموکراسی و حقوق بشر را به عنوان محوری برای نظم و همکاری منطقه ای ترویج می کند، اما اکثر اعضا دموکراتیک نیستند و سوابق حقوق بشری ضعیف یا مشکوک دارند. این کتاب به بررسی این موضوع می پردازد که چرا کشورهای آسیای جنوب شرقی به طور جمعی لفاظی دموکراسی و حقوق بشر را پذیرفته اند، و استدلال می کند که آنها به دلیل نگرانی های خود در مورد مشروعیت منطقه ای خارجی انگیزه دارند. این ارجاعات آسه آن به دموکراسی و واقعیت عقب‌نشینی در چندین کشور را تحلیل می‌کند. پذیرش لفاظی حقوق بشر را بررسی می کند. و پیامدهایی را برای چگونگی درک ما از همکاری منطقه ای در نظر می گیرد. این کتاب برای دانشجویان و تحلیل‌گرانی که به منطقه‌گرایی در آسیای جنوب شرقی و جاهای دیگر علاقه‌مند هستند - به ویژه با توجه به نگرانی‌های رو به رشد جهانی در مورد لیبرال دموکراسی و شکاف بین لفاظی و واقعیت‌های سیاسی مرتبط است.

Southeast Asia is a vast, populous and diverse region. The Association of Southeast Asian Nations (ASEAN) promotes democracy and human rights as central to regional order and cooperation, but most members are not democratic and have poor or questionable human rights records. This book explores why Southeast Asian countries have collectively adopted the rhetoric of democracy and human rights, and argues that they are motivated by their concerns about external regional legitimacy. It analyses ASEAN’s references to democracy and the reality of backsliding in several countries; examines the adoption of human rights rhetoric; and considers the implications for how we understand regional cooperation. The book is relevant for students and analysts who are interested in regionalism in Southeast Asia and elsewhere – particularly given growing global concerns about liberal democracy and the gaps between rhetoric and political realities.