Demagogues, Power, and Friendship in Classical Athens: Leaders as Friends in Aristophanes, Euripides, and Xenophon

چه چیزی یک عوام فریب را می سازد؟ لمس بسیار دوستانه‌تر، یا مهم‌تر از آن، درک یک لمس دوستانه، نسبت به آنچه قبلاً بررسی شده بود. دماگوگ ها، قدرت و دوستی در آتن کلاسیک به بررسی روش هایی می پردازد که در آن یک سبک رهبری عوام فریبانه مبتنی بر ارتباط شخصی در این دوره ریشه دوانده است، با تکیه بر مطالعه دقیق چندین ژانر ادبیات. اواخر قرن پنجم و اوایل تا اواسط قرن چهارم قبل از میلاد. چنین ارتباطی به‌ویژه با طبقات پایین آتنی‌ها که عادت کرده بودند از رویکردهای دوستی سیاستمداران برای ائتلاف‌سازی کنار گذاشته شوند، مؤثر بود.

کمدی های آریستوفان (به ویژه شوالیه ها)، تراژدی های اوریپید (به ویژه ایفیگنیا در اولیس و بیوگرافی های تاریخی گزنفون (به ویژه Anabasis و Cyropaedia) عوام فریبی یا شخصیت هایی را به تصویر می کشد که ویژگی های عوام فریبی از خود نشان می دهند. استفاده از یک سبک ارتباط با اعضای طبقات نادیده گرفته شده که شامل برانگیختن احساسات دوستی با افراد حاضر در این کلاس‌ها است، خواه عوام فریب‌ها و حامیان فردی واقعاً تعامل نزدیک داشته باشند یا نه. این رهبران از تکنیک‌هایی مانند نزدیکی، همجنس‌گرایی و گذرا استفاده می‌کردند که هم جامعه‌شناسان معاصر (و در برخی موارد، ارسطو) آن‌ها را برای چنین مقاصدی مؤثر می‌دانند. توجه ویژه ای به تناقضات در شوالیه آریستوفان بین این که چگونه کلئون عوام فریب به شکل هذلولی به تصویر کشیده شده است (به عنوان یک عاشق کودک پرور مردم آتن) و اینکه چگونه زبان و اعمالش او را ساخته است، می شود. بیرون - به عنوان یکی از دوستان آنها، همانطور که احتمالاً خودش را به تصویر کشیده است.

What makes a demagogue? A much more friendly touch, or more importantly, a perception of a friendly touch, than has previously been explored. Demagogues, Power and Friendship in Classical Athens examines the ways in which a demagogic leadership style based on personal connection became ingrained in this period, drawing on close study of several genres of literature of the late 5th and early-to-mid 4th centuries BCE. Such connection was particularly effective with lower classes of Athenians, who had been accustomed to being excluded from politicians' friendship-based approaches to coalition-building.

Comedies of Aristophanes (particularly Knights), tragedies of Euripides (particularly Iphigenia in Aulis), and historical biographies of Xenophon (particularly Anabasis and Cyropaedia) depict demagogues, or characters exhibiting demagogic characteristics, using a style of outreach to members of neglected classes that involved provoking feelings of friendship with individuals in these classes, whether the demagogues and individual supporters actually interacted closely or not. These leaders employed techniques, such as propinquity, homophily, and transitivity, that both contemporary sociologists (and, in some cases, Aristotle) recognize as effective for such purposes. Particular attention is paid to discrepancies in Aristophanes' Knights between how the demagogue Cleon is hyperbolically portrayed (as a pederastic lover of the Athenian people) and how his language and actions make him out – as a friend of theirs, as he likely portrayed himself.