Decolonizing Dialectics

نظریه پردازان و انقلابیون ضد استعمار مدت هاست که به تفکر دیالکتیکی به عنوان سلاح اصلی در مبارزه با ساختارها و شرایط ظالمانه روی آورده اند. با این حال، این رابطه هرگز آسان نبود، زیرا متفکران ضداستعماری در برابر جبر تاریخی، غایت‌شناسی، اروپامحوری، و تاکید منحصربه‌فردی که برخی مارکسیسم‌ها بر هویت طبقاتی به بهای قیمت نژاد، ملت و هویت مردمی می‌گذارند، مقاومت کرده‌اند. در دهه‌های اخیر، تضاد بین دیالکتیک و نظریه پسااستعماری تنها عمیق‌تر شده است. در دیالکتیک استعمارزدایی جورج سیکاریلو-ماهر این بن بست را با همراه کردن آثار ژرژ سورل، فرانتز فانون و انریکه دوسل با سیاست معاصر ونزوئلا برای فرموله کردن دیالکتیکی مناسب برای مبارزه علیه میراث استعمار و استعمار شکست می دهد. برده داری این یک دیالکتیک استعمار زدایی است که بر مبارزه دائمی مبتنی است که در آن باید برای پیشرفت مبارزه کرد و جایی که مبارزات بدبختان زمین تنها تضمین حرکت تاریخی را فراهم می کند.

Anticolonial theorists and revolutionaries have long turned to dialectical thought as a central weapon in their fight against oppressive structures and conditions. This relationship was never easy, however, as anticolonial thinkers have resisted the historical determinism, teleology, Eurocentrism, and singular emphasis that some Marxisms place on class identity at the expense of race, nation, and popular identity. In recent decades, the conflict between dialectics and postcolonial theory has only deepened. In Decolonizing Dialectics George Ciccariello-Maher breaks this impasse by bringing the work of Georges Sorel, Frantz Fanon, and Enrique Dussel together with contemporary Venezuelan politics to formulate a dialectics suited to the struggle against the legacies of colonialism and slavery. This is a decolonized dialectics premised on constant struggle in which progress must be fought for and where the struggles of the wretched of the earth themselves provide the only guarantee of historical motion.