Decision Making with Imperfect Decision Makers

تصمیم گیری تجویزی بیزی به سطح بالایی از بلوغ رسیده است و از نظر الگوریتمی به خوبی پشتیبانی می شود. با این حال، داده‌های تجربی نشان می‌دهند که تصمیم‌گیرندگان واقعی چنین تصمیم‌های بهینه بیز را به‌طور شگفت‌آوری به ندرت انتخاب می‌کنند، و اغلب تصمیم‌هایی می‌گیرند که بسیار کمتر از بهینه هستند. تصمیم‌گیری ناقص آنقدر رایج است که باید آن را به‌عنوان ویژگی ذاتی تصمیم‌گیرندگان واقعی که در جوامع متقابل زندگی می‌کنند پذیرفت.

تا به امروز چنین جوامعی از منظر اقتصادی و نظری بازی و حتی به بررسی آن‌ها پرداخته‌اند. مدرک از دیدگاه فیزیک با این حال، تحقیقات کمی از دیدگاه علوم کامپیوتر و رشته های مرتبط مانند یادگیری ماشین، نظریه اطلاعات و علوم اعصاب انجام شده است. این کتاب کمک بزرگی به چنین تحقیقاتی است.

برخی از موضوعات خاص مورد بررسی عبارتند از: چگونه باید تصمیم گیری منطقی یک تصمیم گیرنده ناقص را رسمی کنیم؟ آیا پاسخ برای سیستمی از تصمیم گیرندگان ناقص تغییر می کند؟ آیا می‌توانیم تئوری‌های تجویزی موجود را برای تصمیم‌گیرندگان کامل گسترش دهیم تا آنها را برای افراد ناقص مفید کنیم؟ چگونه می توانیم از رابطه این مشکلات با کنترل تحت محدودیت های منابع متغیر و نامشخص و همچنین با مشکل تصمیم گیری محاسباتی استفاده کنیم؟ چه چیزی می توانیم از سیستم های طبیعی، مهندسی و اجتماعی بیاموزیم تا به ما در رسیدگی به این مسائل کمک کند؟

Prescriptive Bayesian decision making has reached a high level of maturity and is well-supported algorithmically. However, experimental data shows that real decision makers choose such Bayes-optimal decisions surprisingly infrequently, often making decisions that are badly sub-optimal. So prevalent is such imperfect decision-making that it should be accepted as an inherent feature of real decision makers living within interacting societies.

To date such societies have been investigated from an economic and gametheoretic perspective, and even to a degree from a physics perspective. However, little research has been done from the perspective of computer science and associated disciplines like machine learning, information theory and neuroscience. This book is a major contribution to such research.

Some of the particular topics addressed include: How should we formalise rational decision making of a single imperfect decision maker? Does the answer change for a system of imperfect decision makers? Can we extend existing prescriptive theories for perfect decision makers to make them useful for imperfect ones? How can we exploit the relation of these problems to the control under varying and uncertain resources constraints as well as to the problem of the computational decision making? What can we learn from natural, engineered, and social systems to help us address these issues?