Deadpan: The Aesthetics of Black Inexpression

بی بیانی، غیرقابل فهم بودن، و خودداری عاطفی را در تولید فرهنگی سیاه پوست بررسی می کند

با این استدلال که بیان ناپذیری ژستی است که معانی متمایزی را در هماهنگی با سیاهی به دست می آورد، Deadpan نمونه‌ها و معانی deadpan را دنبال می‌کند - یک اصطلاح وودویلی به معنای \"چهره مرده\" - در ادبیات، تئاتر، هنرهای تجسمی و نمایشی، و اجرای خود در زندگی روزمره.



br>تینا پست فاش می‌کند که اجرای کسر هدفمند ابزاری حیاتی در کار فرهنگ‌سازان سیاه‌پوست است که در چارچوب‌بندی مداوم زیبایی‌شناسی آفریقایی آمریکایی به‌عنوان رنگارنگ، پر سر و صدا، طنزآمیز و بیش از حد مداخله می‌کند. این پروژه که با چهره های بی بیان عکاسی مستند اواسط قرن بیستم شروع می شود و تا درام اوایل قرن بیست و یکم ادامه می یابد، اجراهای زیبایی شناسی مرده سیاهی را در درون و فراتر از تجسم های سیاه، از جمله The Young Jean Lee بررسی می کند. ارسال و همسایگان براندن جاکوبز-جنکینز، و همچنین شخصیت باستر کیتون و بازگرداندن میراث سابق توسط استیو مک کوئین در تداوم فرهنگی سیاه پوستان. تولید.

از طریق این آرشیو متنوع، پست نشان می‌دهد که چگونه زیبایی‌شناسی مرده در و بین کدورت و فرار، مینیمالیسم و ​​اشباع، زیاده‌روی و بی‌حساسیت عمل می‌کند.

Explores expressionlessness, inscrutability, and emotional withholding in Black cultural production

Arguing that inexpression is a gesture that acquires distinctive meanings in concert with blackness, Deadpan tracks instances and meanings of deadpan―a vaudeville term meaning “dead face”―across literature, theater, visual and performance art, and the performance of self in everyday life.

Tina Post reveals that the performance of purposeful withholding is a critical tool in the work of black culture makers, intervening in the persistent framing of African American aesthetics as colorful, loud, humorous, and excessive. Beginning with the expressionless faces of mid-twentieth-century documentary photography and proceeding to early twenty-first-century drama, this project examines performances of blackness’s deadpan aesthetic within and beyond black embodiments, including Young Jean Lee’s The Shipment and Branden Jacobs-Jenkins’s Neighbors, as well as Buster Keaton’s signature character and Steve McQueen’s restitution of the former’s legacy within the continuum of Black cultural production.

Through this varied archive, Post reveals how deadpan aesthetics function in and between opacity and fugitivity, minimalism and saturation, excess and insensibility.