Das Zeitdenken bei Husserl, Heidegger und Ricoeur

پژوهش حاضر به بررسی تفکر معاصر هوسرل، هایدگر و ریکور از منظر فلسفی- تاریخی، نظام مند و روش شناختی می پردازد. در عین حال مروری بر مسائل زمان در پدیدارشناسی ارائه می دهد که مهم ترین نویسندگان آن هوسرل، هایدگر و اخیراً ریکور هستند. جنبه ویژه این مطالعه توسط سه آپوریا زمان مطرح شده توسط ریکور در زمان و روایت شکل می‌گیرد که نشان‌دهنده سازگاری زمان «ذهنی» و «عینی» است. یکپارچگی زمان و غیرقابل کشف زمان.

بخش اول به بررسی تفکر معاصر هوسرل در Zeitvorlesungen اولیه، نسخه‌های خطی برنائو و دست‌نوشته‌های C می‌پردازد. بخش دوم به تفکر معاصر، به ویژه تفکر هایدگر اولیه می پردازد، اما همچنین به توسعه درک زمان در نوشته های بعدی هایدگر می پردازد. بخش سوم شامل ارائه ای جامع از تفکر معاصر ریکور است که در عین حال وحدتی نظام مند را در آثار متاخر او نشان می دهد.

بررسی فلسفی-تاریخی پدیدارشناسی زمان تحت هدایت سیستماتیک آپوریای زمان، توسعه روش پدیدارشناختی را نیز دنبال می کند که از پدیدارشناسی «محض» تا هرمنوتیک و انتقادی- هرمنوتیکی را شامل می شود. پدیدارشناسی.< /P>

Die vorliegende Studie untersucht das Zeitdenken von Husserl, Heidegger und Ricoeur in philosophiehistorischer, systematischer und methodologischer Hinsicht. Damit liefert sie zugleich eine Übersicht über die Zeitproblematik in der Phänomenologie als deren wichtigste Autoren Husserl, Heidegger und zuletzt auch Ricoeur gelten können. Den besonderen Gesichtspunkt der Studie bilden die drei von Ricoeur in Zeit und Erzählungbehaupteten Aporien der Zeit, welche die Vereinbarkeit von ‚subjektiver’ und ‚objektiver’ Zeit, die Einheit der Zeit sowie die Unerforschlichkeit der Zeit betreffen.

Der erste Teil untersucht Husserls Zeitdenken in den frühen Zeitvorlesungen, den Bernauer Manuskripten und den C-Manuskripten. Der zweite Teil führt eine Auseinandersetzung mit dem Zeitdenken insbesondere des frühen Heidegger, thematisiert jedoch auch die Entwicklung des Zeitverständnisses in Heideggers späteren Schriften. Der dritte Teil enthält eine umfassende Darstellung des Zeitdenkens von Ricoeur, die zugleich eine systematische Einheit in seinem Spätwerk aufweist.

Die philosophiehistorische Untersuchung der Phänomenologie der Zeit unter dem systematischen Leitfaden der Zeitaporien zeichnet zudem die Entwicklung der phänomenologischen Methode nach, die von einer ‚reinen’ Phänomenologie über eine hermeneutische bis hin zu einer kritisch-hermeneutischen Phänomenologie reicht.