Das Verhalten der Fußgänger beim Überschreiten der Fahrbahn Eine faktorenanalytische Studie

تا کنون، تحقیقات در مورد رفتار ترافیکی، رانندگان را در مرکز وظایف خود قرار داده است. تحقیقات نسبتا کمی به عابران پیاده اختصاص داده شده است. دلیل این امر عمدتاً در این نگرش است که رانندگان هستند که قوانین رفتاری در ترافیک را با وسایل نقلیه خود تعیین می کنند. آنها بر خیابان ها تسلط دارند و باعث بیشتر تصادفات رانندگی می شوند. از توزیع تصادفات - نشان داده شده توسط آمار تصادفات رانندگی - می توان متوجه شد که نقاط تجمع در کدام منطقه ترافیکی است. تحقیقات روانشناختی ترافیک باید با اولویت روی آنها متمرکز شود. بیشتر تصادفات ناشی از خطای انسانی است. مشارکت در پیشگیری از تصادف در جایی که بیشترین فراوانی تصادف رخ می دهد مؤثرتر است. رتبه وظایف تحقیقاتی که در مورد ترافیک عابر پیاده اعمال می شود نیز بر اساس این استانداردها قابل قضاوت است. چند رقم از انتشارات اداره آمار فدرال [1] * به عنوان مبنای مرجع برای یافتن رتبه کافی است. در سال 1965، بیش از نیم میلیون تصادف رانندگی با صدمات شخصی در جمهوری فدرال رخ داد. عابران پیاده حدود 13 درصد سهم دارند. با این حال، این تا حد زیادی شامل تصادفات با صدمات جدی شخصی است. از 15752 نفری که در ترافیک کشته شدند، 5858 نفر عابر پیاده بودند. یعنی حدود 37 درصد. نسبت تصادفاتی که در شهرها و شهرها در سال 1965 رخ داده است، توزیع یک طرفه تری را نشان می دهد (تب. 1).

Die Verkehrs verhaltensforschung hat bisher die Kraftfahrer in den Mittelpunkt ihrer Aufgaben gestellt. Den Fußgängern sind erst relativ wenige Untersuchungen gewidmet worden. Die Ursache dafür ist hauptsächlich in der Einstellung zu suchen, daß es die Kraftfahrer seien, die mit ihren Fahrzeugen die Gesetze des Handelns im Verkehr bestimmen; sie beherrschen den Straßenraum und verur­ sachen die meisten Verkehrsunfälle. Aus der Verteilung der Unfälle - ausgewiesen durch die Verkehrsunfallstatisti- kann man ersehen, in welchem Verkehrsbereich die Häufungspunkte liegen. Auf sie sollte sich die verkehrspsychologische Forschung mit Vorrang konzentrieren. Die meisten Unfallursachen sind menschliche Fehlverhaltensweisen. Beiträge zur Unfallverhütung gelangen dort zu größter Wirksamkeit, wo die größten Unfall­ häufigkeiten auftreten. Nach diesen Maßstäben läßt sich auch der Rang der Forschungsaufgaben, die dem Fußgängerverkehr gelten, beurteilen. Es genügen wenige Zahlen aus den Ver­ öffentlichungen des Statistischen Bundesamtes [1] * als Bezugsbasis, um eine Rang­ wertung zu finden. Im Jahre 1965 haben sich in der Bundesrepublik über eine halbe Million Verkehrs­ unfälle mit Personenschäden ereignet. Die Fußgänger haben daran einen Anteil von etwa 13%. Dieser besteht aber in hohem Maße aus Unfällen mit schweren Personenschäden. Von den 15752 im Verkehr getöteten Personen waren 5858 Fuß­ gänger; das sind etwa 37%. Aus den Zahlenverhältnissen der Unfälle, die sich 1965 innerhalb der Ortschaften ereigneten, ergibt sich eine noch stärkere Einseitigkeit der Verteilung (Tab. 1).