Das seltsame Problem der Weltgesellschaft: Eine Neubrandenburger Vorlesung

ویژه سخنرانی ها چیست؟ حداقل سه! برای یک بار هم که شده، خود را برای بازی های گمانه زنانه، برای مخفف کردن، برای زینت، برای خطر، برای مسیرهای فرعی و مسیرهای حاشیه ای که ممکن است به سردرگمی ثمربخش منجر شود، آزاد بگذارید. سپس ما را مجبور می‌کنند که از وضوح گسترده استفاده کنیم، مثال‌هایی بیاوریم که به اصل مشکل می‌رسند یا از این نظر می‌توانند به طور معجزه آسایی و به طور مؤثر شکست بخورند. از این گذشته ، آنها در شرایطی انجام می شوند که دانش آموزان حضور داشته باشند ، و این بدان معنی است که آنها به سادگی نباید خسته کننده باشند ، باید بتوانند برای مدتی تمرکز کنند و توجه را حفظ کنند ، توجه اکثراً جوان ها ، که اگر به سرعت از بین می رود. در برجسته کردن ارتباط موفق نیست، یا اگر کسی موفق به توضیح این موضوع نشود که هیچ برنامه ای اجرا نمی شود، بلکه آموزش به معنای بسیار کلاسیک انجام می شود - به عنوان موضوعی برای افراد مشتاق که می خواهند به دیگران الهام بخشند. سخنرانی، من هم درباره او دوست دارم، جای کمی برای ترفندهای چندرسانه‌ای باقی می‌گذارد، او باید روی کلمه تکیه کند، بر زبان، بر بافت متنی که اساساً یک متن بسیار طولانی است که دائماً قطع می‌شود. او نمی تواند روی عدم هوش مخاطب حساب کند - اکنون به اندازه همیشه کم است. بنابراین، در سخنرانی همیشه چیزی بیشتر از انتقال و کسب دانش مطرح است. این در مورد سبک های شناختی است که باید ارائه شوند، پذیرفته شوند یا مبارزه شوند، در مورد کسانی که به طور نامرئی در کنار استاد 11 ایستاده اند و طرح های جهانی رقابتی داشته و دارند.

Was ist das Besondere an Vorlesungen? Dreierlei mindestens! Einmal lassen Sie die Freiheit zum speku­ lativen Spiel, zur Abbreviatur, zum Ornament, zur Riskanz, zum Neben- und Randweg, der vielleicht in fruchtbare Wirrnisse führt. Dann zwingen sie zu weitgehender Anschaulichkeit, zu Beispie­ len, die die Probleme auf den Punkt bringen oder in dieser Hin­ sicht wunder- und wirkungsvoll verunglücken können. Schließ­ lich finden sie statt unter der Bedingung der Anwesenheit von Studierenden, und das heißt: Sie dürfen einfach nicht langweilig sein, sie müssen für einige Zeit Aufmerksamkeit bündeln und festhalten können, die Aufmerksamkeit überwiegend junger Men­ schen, die sich schnell verflüchtigt, wenn es nicht gelingt, Rele­ vanzen zu markieren, oder wenn es nicht gelingt, spürbar zu machen, daß kein Programm abgespult, sondern Lehre in einem ganz klassischen Sinne betrieben wird - als eine Sache von Be­ geisterten, die andere begeistern wollen. Die Vorlesung, auch das gefallt mir an ihr, läßt wenig Raum für multimediale Spielereien, sie muß auf das Wort setzen, auf die Sprache, auf den Zusammenhang eines im Grunde sehr langen, immer wieder unterbrochenen Textes. Sie kann nicht auf die Nichtintelligenz des Auditoriums zählen - heute so wenig wie ehedem. In der Vorlesung steht deshalb immer mehr auf dem Spiel als die Vermittlung und der Erwerb von Wissen. Es geht um kognitive Stile, die angeboten, übernommen oder bekämpft wer­ den müssen, um diejenigen, die unsichtbar neben dem Dozenten 11 stehen und konkurrierende Weltentwürfe hatten und haben.