Dark Tongues: The Art of Rogues and Riddlers

در رنسانس بود که نویسندگان در سرتاسر اروپا ابتدا اشاره شد که زبان های عمدا مبهم مورد استفاده قرار گرفته اند. بازیگران متنوعی از شخصیت ها-وکلا ، گرامرها و متکلمان-این اشکال جدید گفتار را محکوم کردند و اظهار داشتند که آنها ابزاری برای جرم هستند ، به زبانهایی ترسیم شده اند که افراد صادق نمی توانند درک کنند. با این حال، قبل از ظهور این اصطلاحات مدرن، پیچش مصنوعی زبان ها هدف دیگری را دنبال می کرد. در اعصار و مناطق گوناگون مانند یونان و روم باستانی و پروونس و اسکاندیناوی قرون وسطی، خوانندگان و کاتبان نیز انواع غیرشفاف گفتار را اختراع کردند. آنها این کار را نه برای تقلب، بلکه برای آشکار ساختن و ثبت یک چیز الهی انجام دادند: زبان خدایان، که گفته می شد شاعران و کشیشان به تنهایی بر آن تسلط دارند. انواع زبان مصنوعی و هرمتیک. از اصطلاحات جنایی گرفته تا اصطلاحات مقدس، از کار سوسور بر روی آناگرام ها تا نظریه یاکوبسون در مورد الگوهای ناخودآگاه در شعر، از هنرهای مخفیانه درویدها و نسخه نویسان کتاب مقدس تا روش مخفی که تریستان تزارا، بنیانگذار دادا، معتقد بود که در ترانه های ویلون کشف کرده است. و تصنیف‌ها، Dark Tongues صنایع دستی رایج سرکشان و سرکشان را که صدا و حس را در برابر یکدیگر پخش می‌کنند، بررسی می‌کند.



/b>

It was in the Renaissance that writers across Europe first noted that willfully obscure languages had come into use. A varied cast of characters -- lawyers, grammarians, and theologians -- denounced these new forms of speech, arguing that they were tools of crime, plotted in tongues that honest people could not understand. Before the emergence of these modern jargons, however, the artificial twisting of languages served a different purpose. In epochs and regions as diverse as archaic Greece and Rome and medieval Provence and Scandinavia, singers and scribes also invented opaque varieties of speech. They did so not to defraud, but to reveal and record a divine thing: the language of the gods, which poets and priests alone were said to master.