Darius in the Shadow of Alexander

آخرین وارث کوروش کبیر و دشمن افسانه‌ای اسکندر مقدونی، داریوش سوم بر یک امپراتوری ایرانی حکومت می‌کرد که از مدیترانه تا رود سند امتداد داشت. با این حال، علیرغم اینکه داریوش قدرتمندترین پادشاه زمان خود بود، شخصیتی مبهم باقی می ماند.

همانطور که پیر برایانت در اولین کتابی که به خاطرات تاریخی داریوش سوم اختصاص داده شده است، توضیح می دهد که اطلاعات کمی از او وجود دارد. اساساً از منابع یونانی و رومی آمده است، که اغلب او را در نوری نامطلوب نشان می دهند، به عنوان یک شرقی منحط که فاقد فضایل مردانه دشمنان غربی خود است. حتی منابع ایرانی قرون وسطی نیز تحت تأثیر رمان اسکندر، عاری از تعصبات شدید علیه پادشاه دارا نیستند، زیرا آنها او را فاقد فضیلت های سنتی پادشاهی می دانستند. روایت‌های کلاسیک باستان مردی را می‌سازد که از هر نظر مخالف اسکندر است - ضعیف النفس، از نظر نظامی ناتوان، معتاد به لذت، و بیهوده. هنگامی که زن و فرزندان داریوش توسط نیروهای اسکندر در نبرد ایسوس اسیر می شوند، داریوش آماده است تا تمام پادشاهی خود را برای نجات آنها باج بدهد - یک شوهر و پدر فداکار، شاید، اما یک پادشاه ضعیف.

در حالی که داریوش. به نظر محکوم است که پاورقی در وقایع نگاری فتوحات اسکندر باشد، از یک جهت این داریوش است که آخرین خنده را می زند. زیرا پس از شکست داریوش در سال 331 پیش از میلاد، اسکندر توسط مورخان توصیف می‌شود که بیش از پیش شبیه حریف مغلوب خود می‌شود: سیباری داریوش‌مانند که مستعد زیاده‌روی غیرمردانه است.

The last of Cyrus the Great’s dynastic inheritors and the legendary enemy of Alexander the Great, Darius III ruled over a Persian Empire that stretched from the Mediterranean to the Indus River. Yet, despite being the most powerful king of his time, Darius remains an obscure figure.

As Pierre Briant explains in the first book ever devoted to the historical memory of Darius III, the little that is known of him comes primarily from Greek and Roman sources, which often present him in an unflattering light, as a decadent Oriental who lacked the masculine virtues of his Western adversaries. Influenced by the Alexander Romance as they are, even the medieval Persian sources are not free of harsh prejudices against the king Dārā, whom they deemed deficient in the traditional kingly virtues. Ancient Classical accounts construct a man who is in every respect Alexander’s opposite―feeble-minded, militarily inept, addicted to pleasure, and vain. When Darius’s wife and children are captured by Alexander’s forces at the Battle of Issos, Darius is ready to ransom his entire kingdom to save them―a devoted husband and father, perhaps, but a weak king.

While Darius seems doomed to be a footnote in the chronicle of Alexander’s conquests, in one respect it is Darius who has the last laugh. For after Darius’s defeat in 331 BCE, Alexander is described by historians as becoming ever more like his vanquished opponent: a Darius-like sybarite prone to unmanly excess.