Dancing Queen und Ghetto Rapper: Die massenmediale Konstruktion des ‚Anderen‘ Eine systemtheoretische Analyse der hegemonialen Diskurse über Ethnizität und Geschlecht in populären Musikvideos

دختران بیکینی در حال رقصیدن، پورنوگرافی ملایم، رپ گانگستری که خشونت را ستایش می‌کند... فرهنگ پاپ نیز با تحریک کردن رشد می‌کند. موزیک ویدیوها به عنوان بخش مهمی از فرهنگ پاپ، همیشه توانسته اند از این نظر برانگیخته شوند. و آنها موفق شده اند که آنچه قبلاً تحریک آمیز بود، اکنون بخشی از مجموعه استاندارد فرهنگ سرگرمی رسانه های جمعی است.
این کلیپ به عنوان یک رسانه جمعی، پدیده تجاری از یک سو دارای مولفه اقتصادی غیرقابل انکاری است، اما از سوی دیگر. همچنین می تواند محصول زیبایی شناختی جاه طلبی های هنری باشد. به هر حال، به هر شکلی، گفتمان های فرهنگی متفاوتی در موزیک ویدیو پردازش می شود. این اثر با پرداختن به مؤلفه های اقتصادی و فرهنگی موزیک ویدیوها به هر دو دیدگاه می پردازد. هر دو جنبه به طور جدایی ناپذیری به هم مرتبط هستند و بنابراین باید در یک دیدگاه کل نگر از شی گنجانده شوند. با توجه به پیچیدگی و غنای موزیک ویدیوها به عنوان اهداف تحقیقات مطالعات فرهنگی، این مطالعه بر دو جنبه اساسی بازنمایی بصری در کلیپ های موسیقی تمرکز دارد. این اثر تحلیلی بصری از صحنه‌پردازی بازیگرانی که در کلیپ‌های ویدیویی از سال 1979 تا 2003 به‌عنوان «غیر سفید» و «غیر مرد» علامت‌گذاری شده‌اند ارائه می‌کند. کار بر اساس سه رویکرد روش‌شناختی است: محتوای کلاسیک ارتباطات و علم رسانه تحلیل در سطح کمی، تحلیل گفتمان علمی-فرهنگی (اکنون نیز کلاسیک) به پیروی از فوکو در سطح کیفی و نظریه سیستمی به دنبال لومان در سطح مافوق و ساختاری.

Ekstatisch tanzende Bikinimädchen, Soft-Pornographie, gewaltverherrlichender Gangster Rap ... Popkultur lebt auch von der Provokation. Musikvideos als wichtiger Bestandteil der Popkultur haben es immer wieder geschafft, in diesem Sinne zu provozieren. Und sie haben es geschafft, daß ehemals Provozierendes heute zum Standardrepertoire massenmedialer Unterhaltungskultur gehört.
Der Videoclip als massenmediales, kommerzielles Phänomen hat zum einen eine nicht zu leugnende ökonomische Komponente, zum anderen kann er aber auch das ästhetische Produkt künstlerischer Ambitionen sein. In jedem Fall werden im Musikvideo auf die eine oder andere Weise unterschiedliche kulturelle Diskurse verarbeitet. Diese Arbeit widmet sich beiden Perspektiven, indem sie sowohl die ökonomischen als auch die kulturellen Komponenten von Musikvideos behandelt. Beide Aspekte sind untrennbar miteinander verbunden und müssen aus diesem Grund in eine ganzheitliche Betrachtung des Gegenstandes einbezogen werden. Angesichts der Komplexität und Reichhaltigkeit, welche Musikvideos als kulturwissenschaftliche Forschungsgegenstände bieten, konzentriert sich die Untersuchung auf zwei wesentliche Aspekte der visuellen Darstellungen in Musikclips. Diese Arbeit bietet eine visuelle Analyse der Inszenierung von als „nicht-weiß“ und „nicht-männlich“ markierten Darstellern in Videoclips der Jahre 1979 bis 2003. Die Arbeit basiert auf drei methodischen Herangehensweisen: Der klassischen kommunikations- bzw. medienwissenschaftlichen Inhaltsanalyse auf der quantitativen Ebene, der (mittlerweile auch schon klassischen) kulturwissenschaftlichen Diskursanalyse im Anschluss an Foucault auf der qualitativen Ebene und der Systemtheorie im Anschluss an Luhmann auf der übergeordneten, strukturellen Ebene.