Dancing Into Darkness: Butoh, Zen, and Japan

رقص در تاریکی دفتر خاطرات زمانی سوندرا هورتون فرالی از درک عمیق و قدردانی او از این فرم هنری است، زیرا او از موقعیت پاسخ زیبایی شناختی به عنوان عضوی از مخاطب به موقعیت جذب به عنوان یک دانش آموز به عنوان شاگرد ذن و بوتو، فرالی شاهد دگرگونی هنری و شخصی خود از طریق مقالات، شعرها، مصاحبه‌ها و تأملاتی است که دوازده سال مطالعه را در بر می‌گیرد، که بیشتر آن در ژاپن است. عکس‌های اجرایی متعدد و خوشنویسی اصلی توسط معلم ذن فرالی، Shodo Akane، سخنان او را روشن می‌کند.

قطعات Dancing Into Darkness از مرزها عبور می‌کنند، درست همانطور که butoh یک ادغام جهانی رو به رشد را پیش‌بینی می‌کند. فرالی نتیجه می گیرد: «بوتو یک جنبش زیبایی شناختی پیوند خورده با رقص غربی نیست، و رقص غربی ممکن است شرقی تر از آن چیزی باشد که ما می توانستیم ببینیم.»

Dancing Into Darkness is Sondra Horton Fraleigh's chronological diary of her deepening understanding of and appreciation for this art form, as she moves from a position of aesthetic response as an audience member to that of assimilation as a student. As a student of Zen and butoh, Fraleigh witnesses her own artistic and personal transformation through essays, poems, interviews, and reflections spanning twelve years of study, much of it in Japan. Numerous performance photographs and original calligraphy by Fraleigh's Zen teacher Shodo Akane illuminate her words.

The pieces of Dancing Into Darkness cross boundaries, just as butoh anticipates a growing global amalgamation. "Butoh is not an aesthetic movement grafted onto Western dance, " Fraleigh concludes, "and Western dance may be more Eastern than we have been able to see. "