Dance of the Furies: Europe and the Outbreak of World War I

توضیح رایج برای شروع جنگ جهانی اول، اروپا را به عنوان میدان مین ناسیونالیسم به تصویر می کشد که تنها به کوچکترین فشاری نیاز دارد تا انفجاری از شور و اشتیاق را ایجاد کند که قاره را از هم بپاشد. اما مایکل نیبرگ در یک بازنگری حیاتی درباره شیوع خشونت نشان می‌دهد که اروپایی‌های عادی، بر خلاف رهبران سیاسی و نظامی‌شان، نه می‌خواستند و نه انتظار جنگ را در تابستان سرنوشت‌ساز 1914 داشتند. نیبرگ در واکنش به شروع سریع و تشدید جنگ، این تصور را که اروپایی‌ها ناسیونالیست‌های خشمگینی بودند که قصد کشتار جمعی را داشتند، از بین می‌برد. او در عوض مجموعه پیچیده ای از وفاداری ها را آشکار می کند که از مرزهای ملی عبور می کند.

نیبرگ نامه ها، خاطرات روزانه، و خاطرات شهروندان عادی در سراسر اروپا را به ما رجوع می کند. نشان می دهد که شروع جنگ به عنوان یک رویداد ناگهانی و غیر منتظره تجربه شده است. هنگامی که آنها شاهد وقوع یک بحران دیپلماتیک جزئی در حمام خون قاره‌ای بودند، شوک، انزجار و ترس را ابراز کردند. اما زمانی که معامله‌ها بین دولت‌های متخاصم زیر بار درگیری‌ها شروع به فروپاشی کرد، ناامیدی عمومی به زودی دنبال شد. با این حال، تنها پس از آن بود که جنگ شتاب وحشتناک خود را به دست آورد که تنفرهای ملی تحت فشار تشدید تهدیدات متقابل، جنایات دوران جنگ، و تبلیغات شدید دولتی ظاهر شد.

رقص خشم‌ها صدای نسلی را می‌دهد که خود را مجبور به شرکت در یک عیاشی وحشتناک و طولانی می‌دانستند. خشونتی که هرگز تصور نمی‌کردند رخ دهد.

The common explanation for the outbreak of World War I depicts Europe as a minefield of nationalism, needing only the slightest pressure to set off an explosion of passion that would rip the continent apart. But in a crucial reexamination of the outbreak of violence, Michael Neiberg shows that ordinary Europeans, unlike their political and military leaders, neither wanted nor expected war during the fateful summer of 1914. By training his eye on the ways that people outside the halls of power reacted to the rapid onset and escalation of the fighting, Neiberg dispels the notion that Europeans were rabid nationalists intent on mass slaughter. He reveals instead a complex set of allegiances that cut across national boundaries.

Neiberg marshals letters, diaries, and memoirs of ordinary citizens across Europe to show that the onset of war was experienced as a sudden, unexpected event. As they watched a minor diplomatic crisis erupt into a continental bloodbath, they expressed shock, revulsion, and fear. But when bargains between belligerent governments began to crumble under the weight of conflict, public disillusionment soon followed. Yet it was only after the fighting acquired its own horrible momentum that national hatreds emerged under the pressure of mutually escalating threats, wartime atrocities, and intense government propaganda.

Dance of the Furies gives voice to a generation who found themselves compelled to participate in a ghastly, protracted orgy of violence they never imagined would come to pass.