Damião de Gois: The Life and Thought of a Portuguese Humanist, 1502–1574

محققان توجه نسبتاً کمی به اومانیسم پرتغالی قرن شانزدهم داده‌اند، اگرچه تأثیر حیاتی پرتغال بر عطش انسان‌گرایانه برای یادگیری به آسانی تأیید شده است. پرتغال از طریق اکتشافات قهرمانانه خود در سرزمین های دور و مسیرهای دریایی خطرناک، بسیاری از انسان گرایان را با هیجان کشف آلوده کرد، نه بیشتر از دامیائو دی گویس، دانشجوی تاریخ پرتغالی. گویس، اگرچه عموماً کمتر شناخته شده بود، اما - در زندگی خود و در نهایت به عنوان قربانی تفتیش عقاید در پرتغال - به طور کامل نماینده سیر اومانیسم اراسمی قرن شانزدهم در پرتغال بود. علاوه بر این، او به‌عنوان یکی از مشارکت‌کنندگان در تاریخ‌نگاری مدرن مستحق شناسایی است. اکتشافات پرتغال و جو شور و شوق برای اکتشاف که در لیسبون حاکم بود، به اندازه مکتب اراسموس، «شاهزاده اومانیست‌ها» که در نهایت به دوست و راهنمای شخصی او تبدیل می‌شد، بر گویس در سال‌های اولیه او تأثیر گذاشت. . دو وقایع نگاری بزرگ گویس از پادشاهان پرتغالی جان دوم و مانوئل اول به اوج زندگی خود به عنوان دیپلمات، آهنگساز، گردآورنده آثار هنری، مدعی صریح برای تساهل مذهبی و دانشجوی دقیق تاریخ ختم شد. گزارش واقعی از زندگی گویس - در خطوط اصلی دقیق اما نه کامل - به زبان پرتغالی وجود دارد، و رزومه کوتاهی از زندگی او به زبان انگلیسی منتشر شده است، اما تاکنون مطالعه کاملی به هیچ زبانی در دسترس نیست.

Scholars have given relatively little attention to sixteenth-century Portuguese humanism, although Portugal's vital influence on the humanistic thirst for learning has been readily acknowledged. Through her heroic explorations of distant lands and dangerous sea routes, Portugal infected many humanists with the excitement of discovery, none more than Damiao de Gois, Portuguese student of history. Gois, although generally little known, was - in his life and finally as a victim of the Inquisition in Portugal - thoroughly representative of the course of sixteenth-century Erasmian humanism in Portugal; in addition he deserves recognition in his own right as a contributor to modern historiography. Portugal's explorations and the atmosphere of passion for discovery that prevailed in Lisbon had as strong an influence on Gois during his early years as that of the school of Erasmus, the "prince of humanists" who was eventually to become his personal friend and guide. Gois's two great chronicles of the Portuguese kings John II and Ma­ nuel I culminated a life spent as diplomat, composer, art collector, articulate pleader for religious tolerance, and scrupulous student of history. A factual report of Gois's life - in the main outlines accurate but not complete - exists in Portuguese, and a short resume of his life has been published in English, but so far no full study has been available in any language.