Cybersecurity Public Policy: SWOT Analysis Conducted on 43 Countries

از سال 2000، بسیاری از دولت‌ها، پارلمان‌ها و وزارتخانه‌ها سخت کوشیده‌اند تا دستورالعمل‌های مؤثری را تعریف کنند که از سیستم‌های اطلاعاتی بخش عمومی و خصوصی و همچنین دارایی‌های اطلاعاتی در برابر حملات سایبری ناخواسته و نفوذ غیرمجاز به سیستم محافظت کند. در حالی که برخی کشورها سیاست‌های عمومی امنیت سایبری موفقی را مدیریت می‌کنند که سالانه دستخوش اصلاح و بازنگری می‌شوند، سایر کشورها برای تعریف مؤثر چنین سیاست‌هایی تلاش می‌کنند، زیرا امنیت سایبری در کشورشان اولویت ندارد. برای کشورهایی که شروع به تعریف خط‌مشی عمومی امنیت سایبری کرده‌اند، نیاز به حفظ روندهای دفاع سایبری و امنیت سیستم‌های اطلاعاتی وجود دارد، اطلاعاتی که لزوماً برای همه کشورها در دسترس نیست. این تحقیق سیاست عمومی امنیت سایبری 43 کشور را با استفاده از تحلیل SWOT ارزیابی می کند. افغانستان، استرالیا، برمودا، کانادا، شیلی، کرواسی، قبرس، جمهوری چک، دبی، مصر، استونی، اتحادیه اروپا، فنلاند، گامبیا، آلمان، یونان، مجارستان، ایسلند، ایرلند، ایتالیا، ژاپن، کنیا، کوزوو، کویت، لوکزامبورگ، مالزی، نپال، هلند، نیوزیلند، نروژ، لهستان، ساموآ، سنگاپور، اسلواکی، آفریقای جنوبی، سوئد، سوئیس، تایلند، ترینیداد، اوگاندا، امارات متحده عربی، بریتانیا، و ویتنام؛ برای بحث شفاف در مورد نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهدیدهای هر یک از سیاست های عمومی امنیت سایبری این 43 کشور.

چشم انداز اولیه برای این عنوان ایجاد یک منبع آموزشی است که هم برای بخش عمومی و هم برای بخش خصوصی سودمند باشد. بدون شفافیت در مورد خط مشی عمومی امنیت سایبری، شکافی در درک چگونگی رفع این نیازها در سراسر جهان وجود دارد. علاوه بر این، در حالی که بیش از 43 کشور قبلاً سیاست عمومی امنیت سایبری را تصویب کرده اند، بسیاری از کشورها از ترجمه سیاست خود به انگلیسی غفلت می کنند. این بر توانایی همه کشورها برای برقراری ارتباط شفاف و همکاری هماهنگ در مورد این موضوع تأثیر می گذارد. این کتاب برای پر کردن «شکاف»، توقف گسترش اطلاعات نادرست، و تبدیل شدن به دروازه‌ای برای درک اینکه چه رویکردهایی می‌توانند به بهترین وجه نیازهای بخش دولتی و خصوصی را برآورده کنند، کار می‌کند. اهداف آن شامل آموزش مردم و با مشارکت دولت‌ها، پارلمان‌ها، وزارتخانه‌ها و تحلیلگران سیاست عمومی امنیت سایبری، کمک به کاهش آسیب‌پذیری‌هایی است که در حال حاضر در سیستم‌های اطلاعاتی بخش عمومی و خصوصی، نرم‌افزار، سخت‌افزار، و برنامه‌های کاربردی واسط وب که برای کسب‌وکار روزانه به آن‌ها تکیه می‌کنند. فعالیت ها.

Since 2000, many governments, parliaments, and ministries have worked diligently to define effective guidelines that safeguard both public and private sector information systems, as well as information assets, from unwanted cyberattacks and unauthorized system intrusion. While some countries manage successful cybersecurity public policies that undergo modification and revision annually, other countries struggle to define such policies effectively, because cybersecurity is not a priority within their country. For countries that have begun to define cybersecurity public policy, there remains a need to stay current with trends in cyber defense and information system security, information not necessarily readily available for all countries. This research evaluates 43 countries' cybersecurity public policy utilizing a SWOT analysis; Afghanistan, Australia, Bermuda, Canada, Chili, Croatia, Cyprus, Czech Republic, Dubai, Egypt, Estonia, European Union, Finland, Gambia, Germany, Greece, Hungary, Iceland, Ireland, Italy, Japan, Kenya, Kosovo, Kuwait, Luxemburg, Malaysia, Nepal, Netherlands, New Zealand, Norway, Poland, Samoa, Singapore, Slovakia, South Africa, Sweden, Switzerland, Thailand, Trinidad, Uganda, United Arab Emirates, United Kingdom, and Vietnam; to transparently discuss the strengths, weaknesses, opportunities, and threats encompassing each of these 43 countries' cybersecurity public policies.

The primary vision for this title is to create an educational resource that benefits both the public and the private sectors. Without clarity on cybersecurity public policy, there remains a gap in understanding how to meet these needs worldwide. Furthermore, while more than 43 countries have already enacted cybersecurity public policy, many countries neglect translating their policy into English; this impacts the ability of all countries to communicate clearly and collaborate harmoniously on this subject matter. This book works to fill the “gap”, stop the spread of misinformation, and become the gateway to understanding what approaches can best serve the needs of both public and private sectors. Its goals include educating the public, and, in partnership with governments, parliaments, ministries, and cybersecurity public policy analysts, helping mitigate vulnerabilities currently woven into public and private sector information systems, software, hardware, and web interface applications relied upon for daily business activities.