Cushing’s Syndrome

کشف دانش ما در مورد عملکرد غده فوق کلیوی یکی از پیشرفت های هیجان انگیز پزشکی و بیوشیمی مدرن است. ما این پیشرفت‌ها را مدیون تلاش‌های همکاری خوب محقق بالینی و بیوشیمیست هستیم. سه قرن بین اولین توصیف تشریحی ثبت شده از غده فوق کلیوی و نشان دادن نتایج مرگبار تخریب این غدد توسط بیماری توسط دکتر آدیسون در اواسط قرن نوزدهم گذشت. از این مشاهدات مشخص شد که غده فوق کلیوی یک "عامل" یا "عوامل" ضروری برای زندگی ترشح می کند. تقریباً 90 سال طول کشید تا این عامل حیاتی گریزان - کورتیزون - از قشر آدرنال گوشت گاو جدا شود، به طور مستقل توسط رایشستاین و همکارانش در بازل و کندال و گروهش در ایالات متحده و 10 تا 15 سال دیگر قبل از اینکه به طور کلی تبدیل شود. برای استفاده تجربی و بالینی در دسترس است. شاید باور این موضوع دشوار باشد که تا 35 تا 40 سال پیش، قبل از اینکه کورتیزون و کورتیزول از نظر بالینی در دسترس باشند، برداشتن تومور خوش خیم قشر آدرنال در بیماران مبتلا به سندرم کوشینگ با یک نرخ مرگ و میر پس از عمل بازدارنده همراه بود. در عرض 12 تا 36 ساعت پس از عمل، اکثر چنین بیمارانی دچار یک حالت شوک غیرقابل درمان شدند که با اختلالات الکترولیت قابل توجه یا هیپوگلیسمی آشکار نمی شد و به درمان معمول شوک به علاوه استفاده سخاوتمندانه از هورمون نگهدارنده نمک پاسخ نمی داد. p>

The unraveling of our knowledge of the functions of the adrenal gland constitutes one exciting development of modern medicine and biochemistry. We owe these advances to the felicitous cooperative efforts of the clinical investigator and the biochemist. Three centuries elapsed between the first recorded anatomical descrip­ tion of the adrenals and the demonstration by Dr. Addison in the mid-nineteenth century of the fatal results of the destruction of these glands by disease. It became evident from this observation that the adrenals secreted a "factor" or "factors" essential to life. It took approximately 90 years to isolate this elusive vital factor - cortisone - from beef adrenal cortices, independently by both Reichstein and his co-workers in Basle and Kendall and his group in the United States and another 10-15 years before it became more generally available for experimental and clinical use. It is perhaps difficult to believe that as recently as 35-40 years ago, before cortisone and cortisol were clinically available, the surgical removal of a benign adrenal cortical tumor in patients with Cushing's syndrome was associated with a prohibitive postoperative mortality rate. Within 12-36 h after operation, most of such patients developed an intractable state of shock, which was not manifested by significant electrolyte abnormalities or hypoglycemia and was unresponsive to the usual treatment for shock plus the generous use of salt-retaining hormone.