Current Topics in Microbiology and Immunology: Ergebnisse der Mikrobiologie und Immunitatsforschung

پدیده‌های متنوعی مانند حساسیت به توبرکولین، حساسیت تاخیری به پروتئین‌های محلول به غیر از توبرکولین، حساسیت تماسی، رد هموگرافت، خودآلرژی‌های تجربی و پاسخ به بسیاری از میکروارگانیسم‌ها به عنوان اعضای گروه واکنش‌های ایمنی شناخته شده به عنوان تاخیری یا تاخیری طبقه‌بندی شده‌اند. حساسیت سلولی شباهت در دوره زمانی، بافت شناسی، و عدم وجود ایمونوگلوبولین های قابل تشخیص در گردش، این واکنش های ایمنی سلولی را در داخل بدن مشخص می کند. حالت تاخیر یا حساسیت سلولی می تواند از یک حیوان به حیوان دیگر با استفاده از سلول های لنفاوی زنده حساس منتقل شود (CHASE، 1945؛ LANDSTEINER و CHASE، 1942؛ MITCHISON، 1954). سلول مسئول توسط GOWANS (1965) به عنوان یک لنفوسیت کوچک توصیف شده است. انتقال غیرفعال نیز در انسان با عصاره سلول های حساس به دست آمده است (LAWRENCE, 1959). ویژگی in vivo حساسیت بیش از حد تاخیری که نام کلاس از آن گرفته شده واکنش پوستی تاخیری است. هنگامی که یک آنتی ژن به صورت داخل پوستی به حیوانی که قبلاً ایمن شده تزریق می شود، واکنش تاخیری معمولی پس از 4 ساعت ظاهر می شود، در 24 ساعت به اوج خود می رسد و پس از 48 ساعت محو می شود. این به شدت با سفتی، اریتیما و گاهی اوقات نکروز مشخص می شود. بافت شناسی واکنش تاخیری توسط محققین متعددی مورد مطالعه قرار گرفته است (کوهن و همکاران، 1967؛ GELL و HINDE، 1951؛ KOSUNEN، 1966؛ KOSUNEN و همکاران، 1963؛ MCCLUSKEY و همکاران، 1963؛ WAKSMAN1960، 1962). در ابتدا اتساع مویرگ ها با ترشح مایع و سلول ها رخ می دهد.

Phenomena as diverse as tuberculin sensitivity, delayed sensitivity to soluble proteins other than tuberculin, contact allergy, homograft rejection, experimental autoallergies, and the response to many microorganisms, have been classified as members of the class of immune reactions known as delayed or cellular hypersensitivity. Similarities in time course, histology, and absence of detectable circulating immunoglobulins characterize these cell-mediated immune reactions in vivo. The state of delayed or cellular hypersensitivity can be transferred from one animal to another by means of sensitized living lymphoid cells (CHASE, 1945; LANDSTEINER and CHASE, 1942; MITCHISON, 1954). The responsible cell has been described by GOWANS (1965) as a small lymphocyte. Passive transfer has also been achieved in the human with extracts of sensitized cells (LAWRENCE, 1959). The in vivo characteristic of delayed hypersensitivity from which the class derives its name is the delayed skin reaction. When an antigen is injected intradermally into a previously immunized animal, the typical delayed reaction begins to appear after 4 hours, reaches a peak at 24 hours, and fades after 48 hours. It is grossly characterized by induration, erythyma, and occasionally necrosis. The histology of the delayed reaction has been studied by numerous investigators (COHEN et al. , 1967; GELL and HINDE, 1951; KOSUNEN, 1966; KOSUNEN et al. , 1963; MCCLUSKEY et al. , 1963; WAKSMAN, 1960; WAKSMAN, 1962). Initially dilatation of the capillaries with exudation of fluid and cells occurs.