Cultural Science: A Natural History of Stories, Demes, Knowledge and Innovation

علوم فرهنگی شیوه جدیدی از تفکر درباره فرهنگ را معرفی می کند. نویسندگان با اتخاذ یک رویکرد تکاملی و سیستمی استدلال می کنند که فرهنگ منبع جدید و نوآوری در کل جمعیت است. رو به آینده است نه گذشته. مشخصه اصلی آن تشکیل گروه‌ها یا «دِم‌ها» (زیرفجمعیت سازمان‌یافته و مولد؛ «دموس») است. Demes ابزاری برای ایجاد، توزیع و رشد دانش هستند. با این حال، چنین گروه‌هایی رقابتی هستند و سیستم‌های دانش متخاصم هستند.

این کتاب با بازخوانی نظریه تکاملی داروین، از منابع چند رشته‌ای استفاده می‌کند: رویکرد «فرهنگ عادی است» ریموند ویلیامز. علم تکاملی (مانند مارک پاگل و هربرت گینتیس)؛ نشانه شناسی (یوری لوتمن)؛ و تئوری اقتصادی (از شومپیتر تا مک‌کلاسکی).

فصل‌های متوالی استدلال می‌کنند که:

-فرهنگ و دانش باید از دیدگاه بیرونی ("مغزهای مرتبط") درک شوند. از دریچه رفتار فردی؛

- دیم ها توسط فرهنگ، به ویژه داستان سرایی، ایجاد می شوند، که به نوبه خود سیاست و اقتصاد را تشکیل می دهد. مولد نوآوری، معنادار بودن و بازتولید موفق فرهنگ؛

-فرهنگ شهری و شهروندی معاصر را می توان با بررسی چگونگی استفاده از فرهنگ، و چگونگی پدید آمدن نوآوری و نوآوری از مرزهای ناپایدار و متضاد بین نظام های معنایی مختلف به بهترین وجه توضیح داد. ;

-تکامل فرهنگ فرآیندی است از «تمرکز دمیک» دانش که از نظر فناوری فعال می‌شود، در میان سیستم‌های معنا یا نیمکره‌های همپوشانی. فرآیندی که در آن تعداد موضوعات قابل دسترسی برای هر فردی با سرعت فزاینده‌ای افزایش یافته است، که منجر به مشکلات جدیدی در مقیاس و هماهنگی برای علم فرهنگی می‌شود.

این کتاب برای «آسایش» میان‌رشته‌ای بحث می‌کند، که تکامل را به هم مرتبط می‌کند. و نظریه پیچیدگی در علوم طبیعی، اقتصاد و مردم شناسی در علوم اجتماعی، و مطالعات فرهنگی، ارتباطات و رسانه در علوم انسانی و هنرهای خلاق. آنچه را که برای یک «سنتز مدرن» جدید برای علوم فرهنگی لازم است، توصیف می کند. این روش‌های تحلیلی و تاریخی را با هم ترکیب می‌کند تا چارچوبی برای مفهوم‌سازی مجدد کلی از نظریه فرهنگ ارائه کند - نظریه‌ای که بر جنبه‌های سیاسی یا عرفی آن تمرکز ندارد، بلکه بر اهمیت تکاملی آن به‌عنوان مولد نوآوری و نوآوری متمرکز است.

Cultural Science introduces a new way of thinking about culture. Adopting an evolutionary and systems approach, the authors argue that culture is the population-wide source of newness and innovation; it faces the future, not the past. Its chief characteristic is the formation of groups or 'demes' (organised and productive subpopulation; 'demos'). Demes are the means for creating, distributing and growing knowledge. However, such groups are competitive and knowledge-systems are adversarial.

Starting from a rereading of Darwinian evolutionary theory, the book utilises multidisciplinary resources: Raymond Williams's 'culture is ordinary' approach; evolutionary science (e.g. Mark Pagel and Herbert Gintis); semiotics (Yuri Lotman); and economic theory (from Schumpeter to McCloskey).

Successive chapters argue that:

-Culture and knowledge need to be understood from an externalist ('linked brains') perspective, rather than through the lens of individual behaviour;

-Demes are created by culture, especially storytelling, which in turn constitutes both politics and economics;

-The clash of systems - including demes - is productive of newness, meaningfulness and successful reproduction of culture;

-Contemporary urban culture and citizenship can best be explained by investigating how culture is used, and how newness and innovation emerge from unstable and contested boundaries between different meaning systems;

-The evolution of culture is a process of technologically enabled 'demic concentration' of knowledge, across overlapping meaning-systems or semiospheres; a process where the number of demes accessible to any individual has increased at an accelerating rate, resulting in new problems of scale and coordination for cultural science to address.

The book argues for interdisciplinary 'consilience', linking evolutionary and complexity theory in the natural sciences, economics and anthropology in the social sciences, and cultural, communication and media studies in the humanities and creative arts. It describes what is needed for a new 'modern synthesis' for the cultural sciences. It combines analytical and historical methods, to provide a framework for a general reconceptualisation of the theory of culture - one that is focused not on its political or customary aspects but rather its evolutionary significance as a generator of newness and innovation.