Cultural Memory in Seamus Heaney’s Late Work

حافظه فرهنگی در اثر متأخر سیموس هینی به شیوه‌هایی که حافظه در شعر هینی کار می‌کند می‌پردازد. جوآن پیاوانینی استدلال می کند که شکل دادن به حافظه جمعی یکی از کمک های اصلی هنی به عنوان یک شاعر است. این کتاب با قرار دادن هینی در حوزه ادبی فراملیتی، استدلال می‌کند که آثار متأخر او با نوعی باز بودن جهان‌وطنی تعریف می‌شود: این اثر فراتر از هویت ملی حرکت می‌کند تا وفاداری‌ها و هویت‌های متعدد را بررسی کند. علاوه بر این، پیاوانینی نشان می‌دهد که حافظه، به‌ویژه به دلیل تأثیر متقابل گذشته، حال و آینده در این آثار، لنز مفیدی برای نگاه کردن به آثار متأخر هینی است: در ساختن خاطره‌ای جمعی از مشکلات؛ در استفاده از مرثیه برای بزرگداشت درگذشت شاعران مهم معاصر؛ در نوشته خود در مورد رویدادهایی با اهمیت فراملی، مانند 11 سپتامبر; در لغزش های گذشته و حال در اشعار مربوط به خانواده اش; و از طریق زندگی پس از مرگ ادبی متون - به ویژه، تصاحب او از متون کلاسیک متعارف. پیاوانینی با تکیه بر رویکردها و مفاهیم حاصل از مطالعات حافظه، کار متاخر هینی را برای توسعه تحلیل شعر به عنوان وسیله ای برای حافظه می داند.

Cultural Memory in Seamus Heaney’s Late Work considers the ways that memory functions in Heaney’s poetry. Joanne Piavanini argues that the shaping of collective memory is one of Heaney’s major contributions as a poet. Locating Heaney in a transnational literary sphere, this book argues that his late work isdefined by a type of cosmopolitanism openness: the work moves beyond national identity to explore multiple allegiances and identifications. Moreover, Piavanini demonstrates that memory is a helpful lens to look at Heaney’s late work, in particular, because of the interplay of past, present and future in these works: in the construction of a collective memory of the Troubles; in the use of the elegy to commemorate the passing of important contemporary poets; in his writing on events with transnational significance, such as 9/11; in the slippages between past and present in poems about his family; and through the literary afterlives of texts—specifically, his appropriation of canonical classical texts. Drawing on approaches and concepts from memory studies, Piavanini considers Heaney’s late work to develop an analysis of poetry as a vehicle of memory.