Cultural Boundaries of Science: Credibility on the Line

چرا علم اینقدر معتبر است؟ پاسخ های معمول بر روش های عینی دانشمندان یا ابزار قدرتمند آنها متمرکز است. توماس گیرین در کتاب جدید خود استدلال می کند که توضیح بهتری برای اقتدار فرهنگی علم در پایین دست است، زمانی که ادعاهای علمی از آزمایشگاه ها خارج می شوند و وارد سالن های دادگاه، اتاق های هیئت مدیره و اتاق های نشیمن می شوند. در چنین مواقعی، ما از «نقشه‌ها» استفاده می‌کنیم تا تصمیم بگیریم چه کسی را باور کنیم—نقشه‌های فرهنگی که «علم» را از شبه علم، ایدئولوژی، ایمان یا بی‌معنی جدا می‌کنند. ? فیوژن سرد چطور؟ آیا علوم اجتماعی واقعاً علمی است؟ آیا کشاورزی ارگانیک است؟ پس از قرن‌ها اختلاف از این قبیل، گیرین هیچ معیار ثابتی نمی‌یابد که علم را از غیرعلم کاملاً متمایز کند. علم همچنان یک فضای فرهنگی انعطاف‌پذیر است که به شکلی انعطاف‌پذیر برای ادعای اعتبار برخی باورها در حالی که آن را برای برخی دیگر انکار می‌کند، تغییر شکل داده است. در پایانی به موقع، گیرین همین بحث را در قلب \"جنگ های علمی\" خشمگین می یابد.

Why is science so credible? Usual answers center on scientists' objective methods or their powerful instruments. In his new book, Thomas Gieryn argues that a better explanation for the cultural authority of science lies downstream, when scientific claims leave laboratories and enter courtrooms, boardrooms, and living rooms. On such occasions, we use "maps" to decide who to believe—cultural maps demarcating "science" from pseudoscience, ideology, faith, or nonsense.

Gieryn looks at episodes of boundary-work: Was phrenology good science? How about cold fusion? Is social science really scientific? Is organic farming? After centuries of disputes like these, Gieryn finds no stable criteria that absolutely distinguish science from non-science. Science remains a pliable cultural space, flexibly reshaped to claim credibility for some beliefs while denying it to others. In a timely epilogue, Gieryn finds this same controversy at the heart of the raging "science wars."