Cuban artists across the diaspora : setting the tent against the house

کوبا به عنوان یک جزیره - یک فضای جغرافیایی با مرزهای متغیر و متخلخل - هرگز یک موجود فرهنگی، سیاسی یا جغرافیایی ثابت نبوده است. مهاجرت و تبعید همواره از تجربه کوبا خبر داده است و از دست دادن و آوارگی به عنوان دغدغه اصلی در میان هنرمندان و روشنفکران کوبایی مطرح بوده است. بیان اصلی این تجربه، نمایشگاه هنری غیرمتعارف، چند نسلی، دوره گرد و در حال انجام CAFÉ: The Journeys of Cuba Artists است. در هنرمندان کوبایی در سراسر دیاسپورا، آندریا اوریلی هررا بر پروژه CAFÉ تمرکز می کند تا تاریخ طولانی و پرتلاطم حرکت و گسست کوبا را از منظر هنرهای تجسمی و آن بررسی کند. اوریلی هررا با رویکردی به هنر کافه‌تروها از منظر مطالعات فرهنگی، چگونگی بازآفرینی و اختراع خود را در متن دیاسپورا بررسی می‌کند. و ارتباط خود را با نسل های گذشته هنرمندان کوبایی برقرار می کند. اوریلی هررا در مصاحبه با بیش از سی هنرمند، از جمله خوزه بدیا، ماریا بریتو، لئاندرو سوتو، گلکسیس نووا، باروژ سالیناس و آنا آلبرتینا دلگادو، پرسش‌های انتقادی را در رابطه با روش‌های متعدد و گاه متناقض که افراد دیاسپوریک به خود وابسته می‌شوند، مطرح می‌کند. خود را در روایات پراکندگی و جابجایی قرار می دهند. او نشان می‌دهد که چگونه هنر کافه‌تروس شامل فرآیندی از ریشه‌یابی مجدد، جذب، ترجمه و ترکیب می‌شود که به طور همزمان مجموعه‌ای از عناصر فرهنگی کوبایی قابل شناسایی را حفظ می‌کند و در عین حال آنها را دوباره نوشته و در زمینه‌های جدید تغییر می‌دهد.

An سهم مهمی در مطالعات و بحث‌های مربوط به هنر معاصر کوبا، هم در مطالعات دیاسپوریک و هم فراملیتی، هنرمندان کوبایی در سراسر دیاسپورا در نهایت گواه این واقعیت است که سنت طولانی هنر کوبایی واقعاً در خارج از جزیره شکوفا شده است.

As an island—a geographical space with mutable and porous borders—Cuba has never been a fixed cultural, political, or geographical entity. Migration and exile have always informed the Cuban experience, and loss and displacement have figured as central preoccupations among Cuban artists and intellectuals. A major expression of this experience is the unconventional, multi-generational, itinerant, and ongoing art exhibit CAFÉ: The Journeys of Cuban Artists. In Cuban Artists Across the Diaspora, Andrea O'Reilly Herrera focuses on the CAFÉ project to explore Cuba's long and turbulent history of movement and rupture from the perspective of its visual arts and to meditate upon the manner in which one reconstitutes and reinvents the self in the context of diaspora.

Approaching the Cafeteros' art from a cultural studies perspective, O'Reilly Herrera examines how the history of Cuba informs their work and establishes their connections to past generations of Cuban artists. In interviews with more than thirty artists, including José Bedia, María Brito, Leandro Soto, Glexis Novoa, Baruj Salinas, and Ana Albertina Delgado, O'Reilly Herrera also raises critical questions regarding the many and sometimes paradoxical ways diasporic subjects self-affiliate or situate themselves in the narratives of scattering and displacement. She demonstrates how the Cafeteros' artmaking involves a process of re-rooting, absorption, translation, and synthesis that simultaneously conserves a series of identifiable Cuban cultural elements while re-inscribing and transforming them in new contexts.

An important contribution to both diasporic and transnational studies and discussions of contemporary Cuban art, Cuban Artists Across the Diaspora ultimately testifies to the fact that a long tradition of Cuban art is indeed flourishing outside the island.