Cróica crítica

بررسی حال ما؛ تشریح فرهنگ به عنوان یک عروسک بزرگ؛ دفاع از سیاست به عنوان گسست و میانجیگری و تعهد به آموزش و اقدام متحول کننده.

در Critical Chronicle Josep Casals حال ما را بررسی می کند. کازال به دور از آنچه رایج است -مانند وقایع روزنامه نگاری- مجموعه ای از قطعات را به رشته تحریر در می آورد که در آنها به صورت اول شخص منعکس می شود و الگوهای فرهنگ را مانند یک عروسک بزرگ تشریح می کند. نویسنده با سخت گیری و شجاعت، خود را افشا می کند و با قدرت هایی که در مناطق مجاور عمل می کنند و او تجربه آن را داشته، مقابله می کند.

در قسمت اول در کتاب، کازال ازدواج بین media و سیاست-نمایش را تحلیل می کند. وابستگی بین بوروکراسی و فن‌شناسی، کاهش ارزش زبان در چارچوب «ارتباطات»، تحمیل دستورالعمل‌های تجاری و حمایتی در دانشگاه... که با مدل‌های متضاد مواجه می‌شود که به ذهنیتی متکثر، باز و در حال تکامل اشاره می‌کنند. در بخش دوم، او به عمق تاریخ می‌پردازد و اعمال و حذفیاتی را فهرست می‌کند که منجر به سناریوهای بازگشتی شده‌اند، و در عین حال به پیوند بین آزادی و غیرقابل پیش‌بینی‌پذیری پرداخته و ماهیت چند معنایی مفاهیمی مانند هویت یا حاکمیت را نشان می‌دهد. کل نشانه‌شناسی بحران در تسبیح «رویداد» بین پیش مدرن و «پسامدرن» پدیدار می‌شود: کمدی‌های «مذاکره»، روندها. em> و محاکمه (تلویزیونی) علیه رهبران آن، منطق زیربنایی حکم دادگاه عالی... و در اینجا نیز کازال در قضاوت انتقادی خود از مواضع در لیزا با نگاهی به افقی از پیچیدگی، این کتاب با کودکانه بودن و اجماع جمعی با دفاع از سیاست به عنوان گسست و میانجیگری و مجموعه ای از آموزش و کنش تحول آفرین مخالفت می کند.

Un examen de nuestro presente; una disecció de la cultura como gran guiñol; una defensa de la política como disyunció e intermediació y una apuesta por la educació y la acció transformadora.

En Cróica crítica Josep Casals somete a examen nuestro presente. Lejos de lo que es moneda corriente –como la cróica periodística–, Casals enhebra una sucesió de fragmentos en los que reflexiona en primera persona y disecciona los patrones de la cultura como gran guiñol. Con rigor y coraje, el autor se expone y se confronta a poderes actuantes en ámbitos cercanos y de los que ha tenido experiencia.

En la primera parte del libro, Casals analiza el connubio entre los media y la política-espectáculo, la afinidad entre burocracia y tecnolatría, la desvalorizació del lenguaje en el marco de la «comunicació», la imposició de pautas empresariales y clientelares en la universidad…; a lo cual enfrenta contramodelos que apuntan a una subjetivació plural, abierta y en devenir. En la segunda parte ahonda en la historia y enumera actos y omisiones que han desembocado en escenarios recursivos, a la vez que atiende al nexo entre libertad e imprevisibilidad y muestra el carácter polisémico de nociones como identidad o soberanía. Toda una sintomatología de crisis aflora en un rosario de «eventos» entre lo premoderno y lo «posmoderno»: las comedias de «negociació», el procés y el juicio (televisado) contra sus dirigentes, la lógica subyacente en la sentencia del Tribunal Supremo… Y también aquí Casals se muestra implacable en el juicio crítico ante las posiciones en liza. Mirando a un horizonte de complejidad, el libro opone a la puerilizació y al consenso gregario una defensa de la política como disyunció e intermediació y un ensamblaje de educació y acció transformadora.