Cruel Optimism

یک رابطه خوش‌بینی بی‌رحمانه زمانی وجود دارد که چیزی که می‌خواهید در واقع مانعی برای شکوفایی شما باشد. لورن برلانت با ارائه راه‌های جدید و جسورانه برای درک حال، خوش‌بینی بی‌رحمانه‌ای را توصیف می‌کند که از دهه 1980 حاکم شده است، زیرا وعده سوسیال دمکراتیک دوره پس از جنگ در ایالات متحده و اروپا پس گرفته شده است. علیرغم شواهدی که نشان می‌دهد دیگر نمی‌توان روی جوامع لیبرال-سرمایه‌داری برای فراهم کردن فرصت‌هایی برای افراد حساب کرد، مردم به خیالات دست نیافتنی زندگی خوب - با وعده‌های تحرک بالا، امنیت شغلی، برابری سیاسی و اجتماعی، و صمیمیت پایدار- دلبسته مانده‌اند. برلانت با این استدلال که زمان حال تاریخی قبل از اینکه به طریقی دیگر درک شود، به طور عاطفی درک می شود، پاسخ های زیباشناختی و عاطفی را به درام های سازگاری که در میان صحبت ها آشکار می شود، ردیابی می کند. ناامنی، احتمالی و بحران. او پیشنهاد می‌کند که اکنون طولانی ما با حالت‌های موقتی جدید مشخص می‌شود، و توضیح می‌دهد که چرا نظریه تروما - با تمرکز بر واکنش‌ها به رویداد استثنایی که عادی‌ها را در هم می‌شکند - برای درک روش‌هایی که افراد در طول زمان با آن سازگار می‌شوند مفید نیست. زمانی که خود بحران عادی شد. خوش بینی بی رحمانه تاریخچه عاطفی قابل توجهی از زمان حال است.

A relation of cruel optimism exists when something you desire is actually an obstacle to your flourishing. Offering bold new ways of conceiving the present, Lauren Berlant describes the cruel optimism that has prevailed since the 1980s, as the social-democratic promise of the postwar period in the United States and Europe has retracted. People have remained attached to unachievable fantasies of the good life—with its promises of upward mobility, job security, political and social equality, and durable intimacy—despite evidence that liberal-capitalist societies can no longer be counted on to provide opportunities for individuals to make their lives “add up to something.”

Arguing that the historical present is perceived affectively before it is understood in any other way, Berlant traces affective and aesthetic responses to the dramas of adjustment that unfold amid talk of precarity, contingency, and crisis. She suggests that our stretched-out present is characterized by new modes of temporality, and she explains why trauma theory—with its focus on reactions to the exceptional event that shatters the ordinary—is not useful for understanding the ways that people adjust over time, once crisis itself has become ordinary. Cruel Optimism is a remarkable affective history of the present.