Crossing Bar Lines: The Politics and Practices of Black Musical Space

در Crossing Bar Lines: The Politics and Practices of Black Musical Space جیمز گوردون ویلیامز ماهیت و هدف بداهه نوازی جاز را برای روشن کردن کار فرهنگی که توسط پنج نوازنده خلاق بین سال‌های 2005 تا 2019 انجام می‌شد، بازخوانی می‌کند. اندیشه سیاسی پنج بداهه نواز آمریکایی آفریقایی تبار - ترنس بلانچارد و آمبروز آکین‌موزایر، نوازندگان درام، بیلی هیگینز و تری لین کارینگتون، نوازنده پیانو، و اندرو هیل نوازنده پیانو - از طریق مطالعات موردی روشنگر و چندلایه مستند شده است که به وضوح چگونگی بیان موقعیت خود را در جامعه گسترده‌تر نشان می‌دهد.

بر اساس افکار فمینیستی سیاه پوست، این مطالعات موردی حول تئوری فضای موسیقی سیاهپوستان که از تجربیات زیسته آمریکایی های آفریقایی تبار در زندگی روزمره بداهه می پردازند، متحد می شوند. بحث اصلی بر اساس ایده فضاسازی و تخیل جغرافیایی در نظریه جغرافیای سیاه است. ویلیامز در نظر می‌گیرد که چگونه این نوازندگان با جنبش‌های اجتماعی معاصر مانند زندگی سیاه‌پوستان مهم است، مدل‌های نهادی جایگزین می‌سازند که عدم تعادل جنسیتی را در فرهنگ بداهه‌نویسی به چالش می‌کشد، و بداهه‌گویی را به‌عنوان تأیید شادی‌بخش ارزش و تحرک سیاه‌پوستان تمرین می‌کند. ترنس بلانچارد و آمبروز آکین‌موسایر هر دو استراتژی‌های موسیقی را برای مقابله با خشونت سیستمیک ابداع می‌کنند. عملکرد بیلی هیگینز از طریق چارچوب نفس مورد بحث قرار می گیرد تا سیاست فضای فراگیر او را درک کنیم. تری لین کارینگتون از طریق پروژه موسیقی علوم اجتماعی خود با پدرسالاری در فرهنگ جاز روبرو می شود. کار اندرو هیل از طریق زمینه نظریه خیابانی او مورد بررسی قرار می گیرد و موضع سیاسی او را در مورد عملکرد و آموزش نشان می دهد. همه خوانندگان با این کتاب نوآورانه و به موقع که در مورد مسائلی صحبت می کند که زندگی آمریکایی های آفریقایی تبار را شکل می دهد، امروز ارتقا می یابد.

In Crossing Bar Lines: The Politics and Practices of Black Musical Space James Gordon Williams reframes the nature and purpose of jazz improvisation to illuminate the cultural work being done by five creative musicians between 2005 and 2019. The political thought of five African American improvisers―trumpeters Terence Blanchard and Ambrose Akinmusire, drummers Billy Higgins and Terri Lyne Carrington, and pianist Andrew Hill―is documented through insightful, multilayered case studies that make explicit how these musicians articulate their positionality in broader society.

Informed by Black feminist thought, these case studies unite around the theory of Black musical space that comes from the lived experiences of African Americans as they improvise through daily life. The central argument builds upon the idea of space-making and the geographic imagination in Black Geographies theory. Williams considers how these musicians interface with contemporary social movements like Black Lives Matter, build alternative institutional models that challenge gender imbalance in improvisation culture, and practice improvisation as joyful affirmation of Black value and mobility. Both Terence Blanchard and Ambrose Akinmusire innovate musical strategies to address systemic violence. Billy Higgins’s performance is discussed through the framework of breath to understand his politics of inclusive space. Terri Lyne Carrington confronts patriarchy in jazz culture through her Social Science music project. The work of Andrew Hill is examined through the context of his street theory, revealing his political stance on performance and pedagogy. All readers will be elevated by this innovative and timely book that speaks to issues that continue to shape the lives of African Americans today.