Cronica de las Arenas: La Otra Cara de Doñana

جنگ داخلی اسپانیا به پایان رسیده است. در جایی که امروزه به عنوان پارک ملی دوننا می شناسیم، میراث جنگلداری ایالتی تازه متولد شده، بهره برداری عظیم از درختان اکالیپتوس را به کارگردانی مهندس جنگل، دون اکتاویو زاماکولا، بینا و فوق کوهستانی، مردی متفکر و پرورش یافته توسط اصول جنبش راه اندازی می کند. و از فاسدترین مذهب کاتولیک. شخصیت‌های همه اقشار که از گرسنگی، ناامیدی، زندان یا حتی، در برخی موارد، جوخه تیراندازی فرار می‌کنند، به شهرهایی می‌رسند که صریحاً برای اسکان «تولیدکنندگان» ایجاد شده‌اند. ترس عامل و موتور دنیایی از بدبختی و خیانت خواهد بود که از شن‌ها پدید آمد و سرانجام در حلقه‌ای بی‌رحم، خود آن را خواهند بلعید. پروژه استعماری دون اکتاویو چیزی بیش از یک صحنه‌پردازی هیپرتروفی و ​​کودکانه نخواهد بود، هرچند از این نظر وحشتناک از سال‌های خودکامگی و در نهایت امکان‌ناپذیری و شکست رژیم فرانکو نیست.

La guerra civil española ha terminado. En lo que hoy conocemos como Parque Nacional de Doñana, el recién nacido Patrimonio Forestal del Estado pone en marcha una colosal explotación de eucaliptos dirigida por el ingeniero de montes don Octavio Zamacola, visionario y ultramontano, hombre de pensamiento nutrido por los principios del Movimiento y del catolicismo más rancio. A los poblados creados expresamente para albergar a los «productores», irán recalando personajes de toda laya que huyen del hambre, la desesperación, la cárcel o incluso, en algún caso, del pelotón de fusilamiento. El miedo será el aglutinante y el motor de un mundo de miserias e imposturas que emergió de las arenas y que finalmente, en un bucle implacable, ellas mismas devorarían. El proyecto colonizador de don Octavio no sería más que una puesta en escena hipertrofiada e infantil, aunque no por ello menos terrible, de los años de la autarquía y, en última instancia, de la inviabilidad y el fracaso del régimen franquista.