Critique of the Empiricist Explanation of Morality: Is there a Natural Equivalent of Categorical Morality?

a. دو چیز ذهن را مملو از تحسین و هیبت جدید و فزاینده می‌کند، هر چه بیشتر و پیوسته‌تر به آنها فکر کنیم: آسمان پرستاره بالا و قانون اخلاقی درون. بنابراین کانت نگرش خود را به اخلاق فرموله می کند (نقد عقل عملی، ص 260). او تمایز شدیدی بین این دو موضوع تحسین قائل می شود. او می نویسد که آسمان پر ستاره نشان دهنده رابطه من با دنیای طبیعی و تجربی است. از سوی دیگر، قوانین اخلاقی نظمی کاملاً متفاوت دارد. آی تی ' . . . از خود نامرئی من، شخصیت من شروع می شود و مرا در جهانی نشان می دهد که بی نهایت واقعی دارد، اما فقط با درک قابل ردیابی است و با آن تشخیص می دهم که من در یک ارتباط صرفاً ممکن نیستم، بلکه در یک ارتباط جهانی و ضروری هستم. . . ). (ص 260). بنابراین کانت اخلاق را نظم متافیزیکی جداگانه ای در مقابل جهان پدیده های تجربی می داند. انسان متعلق به هر دو جهان است. به عقیده کانت، شخصیت از رابطه اش با دنیای تجربی چیزی ارزشی به دست نمی آورد. نقش او در دنیای حسی طبیعت، انسان را در یک سطح با هر حیوانی قرار می دهد که به زودی باید موادی را که از آن ساخته شده است به بقیه طبیعت بازگرداند.

a. 'Two things fill the mind with ever new and increasing admiration and awe, the oftener and the more steadily we reflect on them: the starry heavens above and the moral law within. ' Thus Kant formulates his attitude to morality (Critique of Practical Reason, p. 260). He draws a sharp distinction between these two objects of admiration. The starry sky, he writes, represents my relationship to the natural, empirical world. Moral law, on the other hand, is of a completely different order. It ' . . . begins from my invisible self, my personality, and exhibits me in a world which has true infinity, but which is traceable only by the understanding and with which I discern that I am not in a merely contingent but in a universal and necessary connection (. . . ). ' (p. 260). So Kant sees morality as a separate metaphysical order opposed to the world of empirical phenomena. Human beings belong to both worlds. According to Kant, the personality derives nothing of value from its relationship with the empirical world. His part in the sensuous world of nature places man on a level with any animal which before long must give back to the rest of nature the substances of which it is made.