Critical Resection Length and Gap Distance in Peripheral Nerves: Experimental and Morphological Studies

جنگ جهانی دوم منجر به تعداد غیرقابل تصوری از آسیب‌های عصبی محیطی شد. تنها بعداً این آسیب‌ها تحقیقات فشرده‌ای را در این زمینه از جراحی مغز و اعصاب تجدید کرد. از جمله عواملی که این پیشرفت را تقویت کرده است، میکروسکوپ عمل با تکنیک های جراحی پیشرفته تر است. البته جراحی صدمات اعصاب محیطی در زمان صلح با زمان جنگ قابل مقایسه نیست. فقط بهبود سریع زخم باعث می شود که بخیه ثانویه در زمان مناسب و پس از حدود چهار هفته انجام شود. علاوه بر این، در اغلب موارد نقص ماده به اندازه جراحات جنگی نیست، که در آن به اصطلاح "طول برداشتن بحرانی" (سدون) علت بزرگترین مشکلات بود و مانع اساسی برای موفقیت خوب بود. جراحان باتجربه جنگ جهانی دوم همیشه می دانستند که ابعاد مشخص شده برای طول رزکسیون بحرانی بسیار زیاد است. آنها فقط می توانستند به بخیه زدن متوسل شوند حتی زمانی که فاصله زیادی بین انتهای اعصاب وجود داشت. اطلاعات دقیقی در مورد آسیب مستقیم به استوانه محور یا تغییر ناشی از عوامل عروقی هنگام کشش اعصاب مختلف، مهمتر از همه در هنگام تحرک بعدی فشارهای مفاصل، در دسترس نبود. به نظر من، بررسی های تجربی نویسنده می تواند در اینجا کمک کند. به نظر می‌رسد آزمایش‌هایی که دقیقاً اجرا شده و سپس با دقت تجزیه و تحلیل شده‌اند، به احتمال زیاد برای شرایط انسانی از نظر درصد طول عصب کلی قابل استفاده هستند.

The Second World War gave rise to a previously inconceivable number of peripheral nerve injuries. Only later on did these injuries occasion renewed intensive research in this field of neurosurgery. Among the factors which have promoted this development is the operating microscope with more refined surgical techniques. Of course, surgery of peripheral nerve injuries in peacetime is not to be compared with that in wartime. Only rapid wound healing enables a secondary suture to be performed at a favorable time, after about four weeks. Besides in most cases the defect of substance is not as great as in war injuries, in which the so-called "critical resection length" (Seddon) was the cause of the greatest difficulties and consti­ tuted the crucial obstacle to good success. The experienced surgeons of the Second World War always knew that the specified dimensions were far too great for the critical resection length. They could only resort to attempting a suture even when there was a great gap be­ tween the ends of the nerves. Precise information was not available on direct damage to the axis cylinder or alteration due to vascular factors when stretching the various nerves, above all during the later mobilization of joint decompressions. In my opinion, the experimental investigations of the author can make a contribution here. The precisely executed and afterwards carefully analyzed experiments appear very likely to be applicable to human conditions as regards their percentages of total nerve length.