دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: نویسندگان: Elizabeth Lillehoj &, Laura Allen سری: ISBN (شابک) : 082482699X, 9780824826994 ناشر: University of Hawaii Press سال نشر: 2004 تعداد صفحات: 272 [298] زبان: English فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 8 Mb
در صورت تبدیل فایل کتاب Critical perspectives on classicism in Japanese painting, 1600-1700 به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب چشم اندازهای انتقادی در مورد کلاسیک گرایی در نقاشی ژاپنی ، 1600-1700 نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
در غرب، هنر کلاسیک - که بطور جدایی ناپذیر با دغدغه های یک طبقه حاکم یا مسلط پیوند خورده است - معمولاً به هنری با مضامین و سبک های سنتی اشاره می کند که دوران طلایی گذشته را احیا می کند. اگرچه هنر اوایل دوره ادو (1868-1600) طیفی از مضامین و سبکها را در بر میگیرد، ارجاعات به گذشته آنقدر رایج است که بسیاری از مورخان هنر ژاپنی این دوره را بهعنوان «احیای کلاسیک» توصیف کردهاند. کلاسیکیسم، یا یک «رنسانس». هنرمندان و حامیان قرن هفدهم گذشته را چگونه تصور می کردند؟ چرا آنها اغلب سبک ها و مضامینی را از فرهنگ دربار دوره هیان (794-1185) انتخاب می کردند؟ آیا ارجاعات به گذشته چیز جدیدی بود، یا هنرمندان و حامیان دوره های قبلی به همان اندازه به آداب و رسومی که کلاسیک تلقی می شد علاقه مند بودند؟ آداب کلاسیک چگونه با دیگر سبک ها و مضامین موجود در هنر ادو ارتباط داشت؟ در بررسی چنین سؤالاتی، دست اندرکاران این جلد معتقدند که کلاسیک گرایی مفهومی بی شکل و در حال تغییر در ژاپن - درست مانند غرب- بوده است. از نظر ابهام و پیامدهای دردسرساز، نمی توان آن را از علایق سیاسی و ایدئولوژیک کسانی که در طول سال ها آن را به کار گرفته اند جدا کرد. نویسندگان مدرنی که برای اولین بار هنر ادو را بهعنوان کلاسیک معرفی کردند، از مفاهیم غربی از متعارف بودن و اقتدار فرهنگی پیروی کردند و در ابداع مفهومی بیزمان و تغییر ناپذیر از فرهنگ ژاپنی که ارتباط مستقیمی با ظهور هویت ملی مدرن داشت، مشارکت داشتند. نویسندگان مقالات گردآوری شده در اینجا به هیچ وجه در ارزیابی خود از استفاده از برچسب «کلاسیکیسم» اتفاق نظر ندارند. برخی آن را رد میکنند و استدلال میکنند که درک ما از شیوهای که هنرمندان و مخاطبان اولیه ادو به هنر میدیدند، مخدوش میکند. برخی دیگر با این اصطلاح که به طور گسترده به عنوان «استفاده از» یا «اقتدار گذشتههای مختلف» تعریف میشود، احساس راحتی میکنند. اگرچه ممکن است در مورد تعریف کلاسیک گرایی و کاربرد آن در هنر ژاپنی قرن هفدهم توافق نداشته باشند، ارتباط جریانهای علمی اخیر که روشهایی را که به فرهنگ غربی امتیاز میدهند، زیر سؤال میبرند. رویکردهای مختلف آنها - از تحلیل سبکشناختی و مفهومسازی نظری گرفته تا ارزیابی گرایشهای سیاسی و ادبی مرتبط - درک ما را از هنر آن دوره و کارکرد آن در جامعه بسیار افزایش میدهد.
In the West, classical art - inextricably linked to concerns of a ruling or dominant class - commonly refers to art with traditional themes and styles that resurrect a past golden era. Although art of the early Edo period (1600-1868) encompasses a spectrum of themes and styles, references to the past are so common that many Japanese art historians have variously described this period as a "classical revival," "era of classicism," or a "renaissance." How did seventeenth-century artists and patrons imagine the past? Why did they so often select styles and themes from the court culture of the Heian period (794-1185)? Were references to the past something new, or were artists and patrons in previous periods equally interested in manners that came to be seen as classical? How did classical manners relate to other styles and themes found in Edo art? In considering such questions, the contributors to this volume hold that classicism has been an amorphous, changing concept in Japan - just as in the West. Troublesome in its ambiguity and implications, it cannot be separated from the political and ideological interests of those who have employed it over the years. The modern writers who first identified Edo art as classical followed Western notions of canonicity and cultural authority, contributing to the invention of a timeless, unchanging notion of Japanese culture that had direct ties to the emergence of a modern national identity. The authors of the essays collected here are by no means unanimous in their assessment of the use of the label "classicism." Several reject it, arguing that it distorts our perception of the ways early Edo artists and audiences viewed art. Still others are comfortable with the term broadly defined as "uses of" or "the authority of various pasts." Although they may not agree on a definition of classicism and its applicability to seventeenth-century Japanese art, all recognize the relevance of recent scholarly currents that call into question methods that privilege Western culture. Their various approaches - from stylistic analysis and theoretical conceptualization to assessment of related political and literary trends - greatly increase our understanding of the art of the period and its function in society
Content: Terminology and ideology : coming to terms with the term \"classicism\" in Japanese art-historical writing / Melanie Trede --
Tawaraya Sōtatsu and the \"Yamato-e revival\" / Satoko Tamamushi --
The patrons of Tawaraya Sōtatsu and Ogata Kōrin / Keiko Nakamachi --
Japanese exemplars for a new age : Genji paintings from the seventeenth-century Tosa school / Laura W. Allen --
A new \"classical\" theme : the One hundred poets from elite to popular art in the early Edo period / Joshua S. Mostow --
Classical imagery and Tokugawa patronage : a redefinition in the seventeenth century / Karen M. Gerhart --
Uses of the past : Gion Float paintings as instruments of classicism / Elizabeth Lillehoj --
Afterword / Quitman Eugene Phillips --
Appendix: Artists and schools --
Glossary --
Kanji list.