Critical Leg Ischaemia: Its Pathophysiology and Management

Jean Natali پاتوفیزیولوژی و مدیریت ایسکمی اندام بحرانی مزمن (CLI) همیشه یک منطقه مشکل ساز بوده است، حداقل تا حدودی به این دلیل که پزشکان طیف گسترده ای از تخصص های پزشکی سنتی از جمله جراحی عروق، آنژیولوژی، دیابت، هماتولوژی و رادیولوژی. درمان این بیماران نیز تا حد زیادی با شرایط محلی و سنت های ملی متفاوت است. بنابراین CLI موضوعی مناسب برای نوع جدیدی از رویکرد اجماع اروپایی به نظر می رسید. در سال 1988 یک سری کارگاه های کوچک توسط کارگروه اروپایی ایسکمی بحرانی اندام برای بحث در مورد تعریف، پاتوفیزیولوژی، در بررسی و مدیریت این بیماری برگزار شد. این فرآیند در جلسه ای در برلین در مارس 1989 به اوج خود رسید که در آن 120 متخصص از شانزده کشور اروپایی، به نمایندگی از علوم پایه و همچنین طیفی از رشته های بالینی، گرد هم آمدند تا یک سند اجماع در مورد این موضوع را با توصیه های خاص تدوین کنند. سندی که در بخش اول این کتاب بازتولید شده است، البته لزوماً نمایانگر دیدگاه متفق القول همه کسانی نیست که در تدوین آن مشارکت داشته اند. با این حال توافق شده است که این دیدگاه یک دیدگاه موافق یا اکثریت را نشان می دهد. همچنین متذکر شد که نظرات و توصیه‌های موجود در سند باید به طور کلی در نظر گرفته شود و هدف از آن تعیین تنها رویکرد صحیح برای درمان فردی نیست.

Jean Natali The pathophysiology and management of chronic critical limb -ischaemia (CLI) has always been a problematic area, at least partly because it involves doc­ tors from a wide range of the traditional medical specialities including vascular surgery, angiology, diabetology, haematology and radiology. The treatment of these patients also varies largely with local circumstances and national traditions. CLI therefore seemed a particularly appropriate subject for a new type of European consensus approach. In 1988 a series of small workshops were held by the European Working Group on Critical Limb Ischaemia to discuss the definition, pathophysiology, in­ vestigation and management of this condition. The process culminated in a meet­ ing in Berlin in March, 1989 where 120 specialists from sixteen European countries, representing the basic sciences as well as a spectrum of clinical dis­ ciplines, met to evolve a Consensus Document on the subject with specific recom­ mendations. The Document, which is reproduced in the first section of this book, does not of course necessarily represent the unanimous view of all those who participated in its compilation; however it is agreed that it does represent a con­ sensus or majority view. It was also noted that the comments and recommenda­ tions in the document should be taken as a whole, and are not intended to dictate the only correct approach to individual treatment.