Criminal-Inquisitorial Trials in English Church Courts: From the Middle Ages to the Reformation

پس از اینکه رویه تفتیش عقاید در شورای چهارم لاتران در رم در سال 1215 مطرح شد (همان سالی که اولین Magna Carta در انگلستان برگزار شد)، تقریباً تمام محاکمات دادگاهی که توسط اسقف‌ها و زیردستان آنها آغاز شد تفتیش عقاید بود. این بدان معنا بود که دیگر به متهمان نیازی نیست. در عوض، خود قضات زمانی که به طور علنی مشکوک به جرایم خاصی بودند - مانند زنا، جادوگری، یا شبیه سازی، اتهاماتی را علیه آنها مطرح کردند. جنایات مخفی، از جمله گناهان فکری (مانند داشتن یک عقیده بدعت آمیز) خارج از محدودیت بودند. متهمان در صورت انکار اتهامات، اجازه دفاع کامل داشتند. این قواعد متعارف به طور سیستماتیک توسط تفتیش عقاید بدعت‌گذار در فرانسه و جاهای دیگر، به‌ویژه با اجبار خودسرزنش کردن، نقض شد. اما در انگلستان، روند دادرسی به طور کلی محترم شمرده می شد و حقوق متهمان، البته با استثنائات قابل توجه، حفظ می شد.

در این کتاب، هنری انسگار کلی، مورخ مشهور پزشکی قانونی، پذیرش و اعمال تفتیش عقاید در انگلستان را شرح می دهد. قرن سیزدهم به بعد و تمام سطوح دادرسی، اعم از جزئی و عمده، از اتهامات جنایات جنسی و تقلب در عشر گرفته تا موضوعات مربوط به مخالفت های مذهبی را تحلیل می کند. او محاکمه‌های شوالیه‌های معبد در اوایل قرن چهاردهم و محاکمه‌های پیروان جان ویکلیف در پایان قرن را پوشش می‌دهد. او نحوه رسیدگی به جنایات ادعایی \"روحانیون جنایتکار\" را شرح می دهد و نشان می دهد که اقدامات قضایی در مورد ازدواج هنری هشتم بازرسی هایی بوده است که خود پادشاه و ملکه هایش متهم بودند. محاکمه های آلیس کایتلر، مارگری کمپ، النور کوبهام، و آن اسکو، و همچنین محاکمه های ناعادلانه ای که اسقف رجینالد پکاک را به خطا و بدعت محکوم می کند (1457-59) و ریچارد هان به دلیل دفاع از کتاب مقدس انگلیسی (1514) توضیح داده شده است. او به محاکمه‌های مخالفان لوتری در زمان صدارت توماس مور، و محاکمه‌های اسقف‌های تحت رهبری ادوارد ششم و ملکه مری، از جمله محاکمه‌هایی که علیه استفان گاردینر و توماس کرانمر انجام می‌شد، می‌پردازد. کلی نشان می دهد که در زمان ملکه الیزابت، بازگشتی به قانون شرعی پاپ وجود داشت (که در مورد کوریا پاپ صدق نمی کرد). او در نتیجه گیری خود به سخت گیری های سر جان بیکر علیه رویه تفتیش عقاید پاسخ می دهد و استدلال می کند که این امر با محاکمه معمولی توسط هیئت منصفه مقایسه می شود.

After inquisitorial procedure was introduced at the Fourth Lateran Council in Rome in 1215 (the same year as England's first Magna Carta), virtually all court trials initiated by bishops and their subordinates were inquisitions. That meant that accusers were no longer needed. Rather, the judges themselves leveled charges against persons when they were publicly suspected of specific offenses―like fornication, or witchcraft, or simony. Secret crimes were off limits, including sins of thought (like holding a heretical belief). Defendants were allowed full defenses if they denied charges. These canonical rules were systematically violated by heresy inquisitors in France and elsewhere, especially by forcing self-incrimination. But in England, due process was generally honored and the rights of defendants preserved, though with notable exceptions.

In this book, Henry Ansgar Kelly, a noted forensic historian, describes the reception and application of inquisition in England from the thirteenth century onwards and analyzes all levels of trial proceedings, both minor and major, from accusations of sexual offenses and cheating on tithes to matters of religious dissent. He covers the trials of the Knights Templar early in the fourteenth century and the prosecutions of followers of John Wyclif at the end of the century. He details how the alleged crimes of "criminous clerics" were handled, and demonstrates that the judicial actions concerning Henry VIII's marriages were inquisitions in which the king himself and his queens were defendants. Trials of Alice Kyteler, Margery Kempe, Eleanor Cobham, and Anne Askew are explained, as are the unjust trials condemning Bishop Reginald Pecock of error and heresy (1457-59) and Richard Hunne for defending English Bibles (1514). He deals with the trials of Lutheran dissidents at the time of Thomas More's chancellorship, and trials of bishops under Edward VI and Queen Mary, including those against Stephen Gardiner and Thomas Cranmer. Under Queen Elizabeth, Kelly shows, there was a return to the letter of papal canon law (which was not true of the papal curia). In his conclusion he responds to the strictures of Sir John Baker against inquisitorial procedure, and argues that it compares favorably to the common-law trial by jury.