دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب Credință și știință: pagini de istorie a psihiatriei românești
دانلود کتاب ایمان و علم: صفحات تاریخ روانپزشکی رومانی
مشخصات کتاب
Credință și știință: pagini de istorie a psihiatriei românești
ویرایش: [Ipotești 1 ed.]
نویسندگان: Constantin Romanescu
سری: Mnemos
ISBN (شابک) : 9739412009
ناشر: Contact International
سال نشر: 1998
تعداد صفحات: [140]
زبان: Romanian
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 12 Mb
قیمت کتاب (تومان) : 58,000
در صورت تبدیل فایل کتاب Credință și știință: pagini de istorie a psihiatriei românești به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب ایمان و علم: صفحات تاریخ روانپزشکی رومانی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب ایمان و علم: صفحات تاریخ روانپزشکی رومانی
در مورد رابطه بین الهیات و روانپزشکی مطالب زیادی نوشته شده است، به طوری که شناسایی دیدگاه جدید در مورد این موضوع بسیار دشوار است. درست است که در رومانی از این موضوع در دوره 1945-1990 اجتناب شد و در کشور ما فلسفه ماتریالیستی از نیمه دوم قرن نوزدهم احساس شد، اما حتی در این شرایط، هم کشیش و هم دکتر. احساس کرده‌اند، اگرچه اغلب بدون مبنای نظری رضایت‌بخش، دیوانگی، به‌عنوان مشکل روحی، به همان میزان مورد علاقه‌شان است، به‌طوری‌که در تاریخ کشور ما، ناگزیر تکامل با کلیسا تلاقی می‌کند و فراتر از شرایط ذکر شده، خانه خوبی ساختند در سطح مفهومی، می دانیم، تفاسیر متفاوت و حتی متضادی وجود داشت.\r\n\r\nاما شایستگی تساهل سنتی کلیسا این است که در گذشته ما، آن افسون‌زدایی وحشتناک شور و اشتیاق را سازماندهی نکرده است، مانند «صوفه جادوگران» در جهان غرب قرون وسطی. برعکس، زمان برای دیوانگانی که در مجاورت کلیساها و به خصوص در صومعه ها، آرامش، آرامش و درمان هایی می یافتند که همیشه بی تأثیر نبودند، به آرامی می گذشت. همچنین با همین روحیه بشردوستانه، چندین طرح خصوصی دیگر، چه موفق و چه نشد، سازماندهی شد که در این مجلد به آنها اشاره می کنم. در گذشته نگر، با قدردانی از واقعیات تا حد امکان عینی و عینی، درمی یابیم که «کمک به بیماران روانی کمتر از صومعه بود؛ در واقع بدیهی است که اگرچه سطح رویه ها، بیایید آنها را علمی بنامیم، در بیمارستان های دولتی برتر بود، کیفیت انسانی کمک به بیماران روانی در صومعه بهتر بود.\r\n\r\nبیماران در صومعه ها مورد حمله قرار نمی گرفتند، از زنجیر مهار استفاده نمی شد، همانطور که اغلب در بیمارستان های دولتی اتفاق می افتاد. در این کتاب، خواننده در خواهد یافت که بیش از یک قرن پیش، در بیمارستان صومعه آدم، مراقبت های بهداشتی، چه پزشکی و چه «روحانی»، برتر از آن چیزی بود که پنجاه سال بعد در بیمارستان های بزرگ اعطا شد. ایالت از سوکولا و بخارست. این یک قانون بود.\r\n\r\nمنظورم این نیست که بیمارستان رسمی یک زندان روانی بوده است. استثنائاتی نیز وجود داشت (یکی از گویاترین آنها بیمارستان سیبیو است که تحت هدایت کالامان پاندی پیشرفتی مثال زدنی را تجربه کرد)، اما این حقیقت، ارزش برتر روانی و حتی پزشکی کمک های خیریه (روانپزشکی) باید باشد. فراموش نشود اهمیت این اقدام از دیوارهای محل مربوطه فراتر رفت (و باز هم این واقعیتی است که باید به خاطر بسپاریم) و به شکار حافظه عمومی از ما کمک کرد.\r\n\r\nالبته این ذهنیت نمی تواند برخی از تعصبات را خنثی کند، اما قابل توجه است که در سراسر جهان ارتدکس، دیوانگان نه نابود شدند و نه مورد حمله قرار گرفتند، در دوره هایی که جهان کاتولیک با ظالمانه ترین لحن هایی که با بیماران روانی رفتار می شد، سرآمد بود. کار بیش از حد، تا حد ایده آل سازی، روی برخی از دیوانه های هذیان آور. در این کتاب بر چندین مرحله، نهاد و شخصیت در تاریخ روانپزشکی در کشورمان (عمدتاً از مولداوی) تمرکز می کنم.\r\n\r\nبا توجه به ملاحظات بالا، متوجه شدم که موضوع با یک نخ پیشرو که در دو رنگ ایمان و علم بافته شده است. گاهی یکی غالب بود، گاهی دیگری هرگز دوگانگی را از دست نمی داد. ناگفته نماند که برای کشیش، روانپزشکی یک واقعیت روحی است که منعکس کننده گناه یا پژواک آن است، بنابراین بیمار مجرم است. همین اپتیک وجود برخی شخصیت‌ها را که «اراده خدا» یا حداقل افکار او را بیان می‌کنند، و نیز برخی دیگر را مستقیماً در حوزه‌های شیطانی می‌پذیرد. طبیعی بود که پزشک متفاوت فکر کند و ارزش های اصلی را به آسیب (ارگانیک، عفونی، تروماتیک) اختصاص دهد. این بینش متفاوت بوده است، گاهی کاملاً الهیاتی و در بعضی مواقع بسیار مادی و ارگانیک است. اما این تغییرات منحصر به فرد نبود. دیدگاه‌ها در عمل، به ندرت، حتی اگر منطبق نبودند، بارها به هم نزدیک می‌شدند، گاهی اوقات متقاطع می‌شدند، گاهی اوقات موازی می‌ماندند، اما در یک جهت، با همان هدف.\r\n\r\nتاریخ این تغییرات را به وضوح منعکس می کند. مؤسسات مددکاری مذهبی، صومعه‌ها و بیمارستان‌ها، سایر خدمات کاملاً پزشکی، بیمارستان‌های رسمی وجود داشت، اما کلیسا همیشه در داخل آنها بود، یا به عنوان یک ساختمان یا به عنوان ثابت فضای روانی آنها. شاید چند کلمه روشنگر در سطح نظری این همزیستی لازم باشد. در مورد رابطه الهیات و روانپزشکی مطالب زیادی نوشته شده است. امروزه لازم است به طور واضح در مورد این گزارش ها بنویسیم. ما باید بر این ایده تأکید کنیم که دو اولین نشانه های مهم هستند. اولی به علت شناسی بیماری روانی اشاره دارد که اغلب منعکس کننده یک علیت شناخته شده یا ناشناخته، اعلام شده یا سرکوب شده، اما شامل یک عامل مذهبی است. نقطه عطف دوم ماهیت درمانی دارد، روان درمانی مذهبی احتمالاً فراگیرترین شکل وجود روانی غیرپزشکی است.\r\n\r\nناگفته نماند که بین این دو قطب طیف وسیعی از تفاوت‌های ظریف نهفته است که موقعیت‌هایی را که با آن مواجه می‌شویم، متنوع و پیچیده‌تر می‌کند. واقعیت بالینی مستقیماً این مفاهیم را ترجمه می کند. بیمار روانی با دین «مشکل» دارد، صرف نظر از اینکه آن را تشخیص دهد یا نه، اعتراف کند یا نپذیرد این رابطه روحی خاص. سیر تحول پرونده اغلب از این وضعیت شروع می شود و به آن ختم می شود. در کنار یا دور از خدا، در درون دین یا کاملاً خارج از آن، در الحاد، بیمار روانی نمی تواند از نظر معنوی بی طرف باشد.\r\nهمین رابطه - وابستگی یا مستقل بودن خودنمایی - در روانپزشکانی که «با خدا هم مشکل دارند» یا دیر یا زود به آن می رسند مشهود است. در جست‌وجوی گذشته‌های فراموش‌شده، در شناسایی برخی رویدادهای قدیمی نادیده‌گرفته یا کم‌شناخته، به عبارت دیگر در آنچه در این مجلد بررسی کردم، مسیری را طی کردم که همانطور که اشاره کردم، رشته‌ای دو رنگ بود. بنابراین من به این باور رسیده‌ام که برای درک صحیح و عمیق تاریخ روانپزشکی، لنز معنوی که در آن ایجاد شده است ضروری است، لنزی که از طریق آن این تخصص خود را متفاوت از سایر تخصص‌های پزشکی نشان می‌دهد که از طریق آن به عنوان منحصر به فرد تعریف می‌شود. . به همین دلیل، عنوان «ایمان و علم» برای من مناسب‌ترین عنوان برای جلدی به نظر می‌رسید که در پشت صحنه، دقیقاً دنباله‌ای از مراحل مشروط به ایمان، یک الحاد اعلام شده یا بی‌طرفی عادلانه را تداعی می‌کند. گزارش این گذشته را نمی توان از این بعد، که در ذات روانپزشکی است، از خاستگاه آن که عمیقاً با کهن الگوی ایمان مرتبط است، جدا کرد.
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
S-a scris mult despre relaţia dintre teologie şi psihiatrie, astfel încât o perspectivă nouă asupra acestei teme este foarte greu de identificat. Este drept că 1n România acest subiect a fost evitat în perioada 1945-1990 şi că, în ţara noastră, filozofia materialistă s-a resimţit încă din a doua jumătate a veacului al nouăsprezecelea, dar, chiar în aceste condiţii, atât preotul, cât şi medicul au simțit, deşi deseori fără temei teoretic satisfăcător, că nebunia, ca problemă a spiritului, îi interesează în aceeaşi măsură, astfel încât în istoria ţării noastre evoluţia s-a întretăiat, inevitabil, cu biserica şi, dincolo de condiţiile menţionate, au făcut casă bună. Pe plan conceptual au existat, ştim, interpretări diferite şi chiar adverse. Dar este meritul toleranţei tradiţionale a bisericii de a nu fi organizat, în trecutul nostru acele teribile deziănţuiri de patimă, de genul "proceseior vrăjitoarelor" din lumea occidentului medieval. Dimpotrivă timpul a curs blând pentru nebuni care, în preajma lăcaşelor bisericeşti şi mai cu seamă la mănăstiri, au găsit o alinare, tihnă şi leacuri nu totdeauna lipsite de eficienţă. Tot în acelaşi spirit filantropic s-au organizat şi alte câteva iniţiative particulare izbutite sau nu, pe care le semnalez în acest volum. Retrospectiv, apreciind faptele cât se poate de obiectiv, de cumpănit, constatăm asislenţa "de bolnavilor psihic a fost inferioară aceleia de mănăstire; într-adevăr este evident că, deşi nivelul procedurilor, să le spunem științifice, în spitalele de stat a fost superior, calitatea umană a asistenţei bolnavului mintal a fost mai bună la mănăstire. În mănăstiri nu s-au agresat bolnavii, nu s-au folosit lanţuri de contenţie, cum s-a întâmplat deseori la spitalele de stat. În această carte, cititorul va constata că, în urmă cu peste un secol, la spitalul mănăstiresc de la Adam, asistenţa sanitară, atât medicală cât şi de "suflet" era superioară aceleia care s-a acordat, mai târziu cu cincizeci de ani in marile spitale de stat de la Socola şi de la Bucureşti. Aceasta a fost o regulă. Nu vreau să sugerez că spitalul oficial a fost o închisoare cu profil psihiatric. Au fost şi excepţii (una dintre cele mai ilustrative fiind, spitalul de la Sibiu care a cunoscut, sub îndrumarea lui Kalaman Pandy o dezvoltare exemplară), dar adevărul acesta, al valorii superioare pe plan psihologic şi chiar medical a asistenţei de caritate (psihiatrică) nu trebuie uitat. Importanţa acestei acţiuni a depăşit, (şi este iarăşi un fapt de reţinut) zidurile lăcaşului respectiv contribuind la lprejacerea memalitătii publice de la noi. Această mentalitate nu putea anula, bineinţeles, unele prejudecăţi, însă este remarcabil că în toată lumea ortodoxă nebunul nu a fost nici exterminat, nici agresat, în perioadele în care lumea catolică a excelat prin cele mai crude tonuri cu care s-au tratat bolnavii psihic, sau suprasolicitat, până la idealizare, pe unii nebuni deliranţi. În cartea aceasta mă opresc asupra câtorva etape, instituţii şi personalităţi din istoria psihiatriei din ţara noastră (predominent din Moldova). În sensul considerentelor de mai sus mi-am dat seama că subiectul este înşirat pc un fir conducător împletit în două culori,credintă şi ştiinţă. Când a predominat una, când alta nelipsind niciodată dualitatea. Este de la sine inţeles că pentru preot, psihiatria este un fapt de suflet care reflectă păcatul sau ecoul acestuia, prin urmare bolnavul este un culpabil; aceeaşi optică admite existenţa unor personalități care "exprimă voinţa Domnului" sau măcar gândurile Lui, precum şi a altora aflate direct în sfere satanice. A fost firesc pentru medic, să gândească altfel, atribuind leziunii (organice, infecţioase, traumatice) valori principale. Viziunea a altemat fiind, uneori eminamente teologică, alteori eminamente materială, organică. Dar aceste altemanţe nu au fost exclusiviste. Punctele de vedere, în practică, destul de rar, chiar dacă nu au coincis, s-au apropiat de multe ori, uneori intersectându-se, alteori rămânând paralele, dar în acelaşi sens, cu acelaşi obiectiv. Istoria reflectă foarte clar aceste alternanţe. Au fost instituţii de asistenţă religioasă, mănăstiri şi bolniţe, altele de asistenţă strict medicală, spitale oficiale, dar mai totdeauna biserica a fost în cadrul acestora, fie ca zidire, fie ca o constantă a spaţiului lor psihologic. Câteva cuvinte limpezitoare pe plan teoretic, al acestei convieţuiri, sunt, poate, necesare. "S-a scris mult despre relaţia dintre teologie şi psibiatrie" am menţionat mai sus. in prezent este necesar să se scrie cu claritate desprc aceste raporturi. Trebuie să subliniem mai cu seamă, ideea că douiş sunt reperele cele ntai semnificative. Cel dintâi se referă la etiologia bolii psihice care, deseori, reflectă o cauzalitate, cunoscută sau nu, declarată sau refulată, însă implicând un factor religios; al doilea reper este de natură terapeutică, psihoterapia religioasă fiind, probabil, cea mai penetrantă formă de existenţă psihică nemedicală, De la sine înţeles că între aceşti doi poli se întinde o gamă largă de nuanţe care diversifică şi complică, până la stricte particularizări, situaţiile pe care le întâlnim. Realitatea clinică traduce direct aceste implicaţii. Bolnavul psihic "are o problemă" cu religia, indiferent dacă recunoaşte sau nu, dacă admite sau refuză această relaţie sufletească specială. De la această situaţie deseori porneşte evoluţia cazului şi tot la ea ajunge în final. Alături sau departe de Dumnezeu, în interiorul religiei sau cu totul exterior ei, în ateism, bolnavul psihic nu poate fi neutru din punct dc vedere spiritual. Aceeaşi relaţie - dependentă sau ostentativ independentă - este evidentă şi la psihiatri care şi ei "au o problemă cu Dumnezeu" sau ajung mai devreme sau mai târziu la ea. În căutarea trecutului uitat, în identificarea unor vechi evenimente, ignorate sau puţin cunoscute, cu alte cuvinte in ceea ce am investigat în acest volum, am urmărit traseul care cum aminteatm, a fost un fir bicolor. Am ajuns astfel la convingerea că pentru înţelegerea corectă şi profundă a istoriei psihiatriei, este indispensabilă optica spirituală în care ea s-a dezvoltat, optică prin care această specialitate se prezintă altfel decât alte specialităţi medicale, prin care ea se defineşte ca un unicat. Din acest motiv titlul "Credinţă şi ştiinţă" mi s-a părut cel mai potrivit pentru un volum care, în culisele cvenimentelor evocatc tocmai o succesiune, adversă sau nu, a etapelor condiţionate de credinţă, de un ateism declarat sau doar de neutralitate. Relatarea acestui trecut nu poate fi desprinsă de această dimensiune, intrinsecă psihiatriei, de originea ei profund legată de arhetipul credinţei.
