Creativity in Theatre: Theory and Action in Theatre/Drama Education

افرادی که تئاتر را نمی شناسند ممکن است فکر کنند تنها هنرمند خلاق در این زمینه نمایشنامه نویس است - با بازیگران، کارگردانان و طراحان صرفا "مفسران" دیدگاه نمایشنامه نویس. اما از نظر تاریخی، تسلط و قدرت خلاقانه از دستان مختلفی عبور کرده است. گاهی اوقات نمایشنامه نویس صحنه پردازی می کرد. در دوره‌های دیگر، بازیگران اصلی خواستار تغییر نمایشنامه‌ها برای چاق شدن نقش‌هایشان بودند. اواخر 19^th و قرن 20^th شاهد "ظهور کارگردان" بود که در آن کارگردان و نمایشنامه نویس برای تسلط خلاقانه مبارزه می کردند. اما مهم نیست که توازن قوا در کجا قرار داشته باشد، هنرمندان خوب تئاتر از هر نوع تجربیات قدرتمندی را برای مخاطبان خود خلق کرده‌اند.

هدف این جلد پل زدن بر ورطه بین‌رشته‌ای بین مطالعه خلاقیت در تئاتر است. درام و در زمینه های دیگر. با به اشتراک گذاشتن نظریه‌ها، یافته‌های پژوهشی، و شیوه‌های آموزشی، نویسندگان و من امیدواریم که بتوانیم بحث را بین خلاقیت و پژوهشگر/معلمان تئاتر و همچنین تحقیقات چند رشته‌ای تحریک کنیم.

مربیان تئاتر از این موضوع مطلع هستند. تجربه کنید که کلاس های عملکردی خلاقیت دانش آموزان را افزایش می دهد. این جلد اولین جلدی است که دیدگاه‌هایی را از چندین رشته در مورد اینکه چگونه آموزش نمایش خلاقیت یادگیری را تسهیل می‌کند گرد هم می‌آورد. با تکیه بر یافته‌های کنونی در علوم شناختی، و همچنین تجربیات زیسته معلمان نمایش، مشارکت‌کنندگان نحوه آموزش تکنیک‌های بازیگری تخیل را تجزیه و تحلیل می‌کنند، به دانش‌آموزان اجازه می‌دهند تا هویت‌های جایگزین را کشف کنند و اعتماد به نفس برای ریسک کردن را کشف کنند. هدف این است که تحقیقات چند رشته ای بیشتر در مورد آموزش و خلاقیت تئاتر را با هدف سود بردن از هر دو زمینه تحریک کند.

People who don’t know theatre may think the only creative artist in the field is the playwright--with actors, directors, and designers mere “interpreters” of the dramatist’s vision. Historically, however, creative mastery and power have passed through different hands. Sometimes, the playwright did the staging. In other periods, leading actors demanded plays be changed to fatten their roles. The late 19^th and 20^th centuries saw “the rise of the director,” in which director and playwright struggled for creative dominance. But no matter where the balance of power rested, good theatre artists of all kinds have created powerful experiences for their audience.

The purpose of this volume is to bridge the interdisciplinary abyss between the study of creativity in theatre/drama and in other fields. Sharing theories, research findings, and pedagogical practices, the authors and I hope to stimulate discussion among creativity and theatre scholar/teachers, as well as multidisciplinary research.

Theatre educators know from experience that performance classes enhance student creativity. This volume is the first to bring together perspectives from multiple disciplines on how drama pedagogy facilitates learning creativity. Drawing on current findings in cognitive science, as well as drama teachers’ lived experience, the contributors analyze how acting techniques train the imagination, allow students to explore alternate identities, and discover the confidence to take risks. The goal is to stimulate further multidisciplinary investigation of theatre education and creativity, with the intention of benefitting both fields.