Creating the Witness: Documenting Genocide on Film, Video, and the Internet

از آغاز درگیری در سال 2003، بیش از 300000 نفر در دارفور جان خود را از دست داده اند. بازیکنان بازی ویدیویی دارفور در حال مرگ است با تلاش برای اطمینان از بقای یک کمپ مجازی پناهندگان، این واقعیت هشیار کننده و بیشتر را یاد می گیرند. این بازی ویدیویی نه تنها بازیکنان را در موقعیت یک پناهنده در حال مبارزه قرار می دهد، بلکه به آنها نشان می دهد که چگونه می توانند در دنیای واقعی اقدام کنند.

ایجاد شاهد نقش فیلم را بررسی می کند. و اینترنت در ایجاد شاهدان مجازی برای نسل کشی در طول صد سال گذشته. این کتاب می‌پرسد، رسانه‌های تصویری چگونه برای تولید شاهدان - مخاطبانی که به عمل کشیده می‌شوند، کار می‌کنند؟ این استدلال نقد مفصلی از این مفهوم است که از مشاهده یک ظلم تا اقدام برای مداخله یک مسیر یکپارچه وجود دارد. به گفته لشو تورچین، داشتن دوربین کافی نیست. تصاویر نسل کشی نیازمند یک چارچوب ایدئولوژیک برای تقویت پیام هایی است که تصاویر قرار است منتقل کنند. تورچین نمونه های گسترده ای از شاهد و نسل کشی، از جمله نسل کشی ارامنه، هولوکاست (فیلم جذاب به عنوان شاهد در زمینه محاکمه نورنبورگ)، و سازمان بین المللی حقوق بشر WITNESS و تلاش های مستمر آن برای استفاده از ویدئو برای تبلیغ حقوق بشر را ارائه می دهد. حمایت و اقدام اجباری.

از یک رویکرد تاریخی و تطبیقی، بررسی گسترده تورچین از رسانه‌ها و رویه‌های اجتماعی پیرامون آن، توسعه درک عمومی از نسل‌کشی را برای دستیابی به شناسایی و پاسخ - اعم از سیاسی و قضایی - در نهایت بررسی می‌کند. از بینندگان می خواهد که از طرف حقوق بشر عمل کنند.

Since the beginning of the conflict in 2003, more than 300,000 lives have been lost in Darfur. Players of the video game Darfur Is Dying learn this sobering fact and more as they work to ensure the survival of a virtual refugee camp. The video game not only puts players in the position of a struggling refugee, it shows them how they can take action in the real world.

Creating the Witness examines the role of film and the Internet in creating virtual witnesses to genocide over the last one hundred years. The book asks, how do visual media work to produce witnesses—audiences who are drawn into action? The argument is a detailed critique of the notion that there is a seamless trajectory from observing an atrocity to acting in order to intervene. According to Leshu Torchin, it is not enough to have a camera; images of genocide require an ideological framework to reinforce the messages the images are meant to convey. Torchin presents wide-ranging examples of witnessing and genocide, including the Armenian genocide, the Holocaust (engaging film as witness in the context of the Nuremburg trials), and the international human rights organization WITNESS and its sustained efforts to use video to publicize human rights advocacy and compel action.

From a historical and comparative approach, Torchin’s broad survey of media and the social practices around it investigates the development of popular understandings of genocide to achieve recognition and response—both political and judicial—ultimately calling on viewers to act on behalf of human rights.