Creating Christian Granada: Society and Religious Culture in an Old-World Frontier City, 1492-1600

ایجاد گرانادای مسیحی بررسی مفصلی از یک قسمت حساس و انتقالی در راهپیمایی اسپانیا به سمت امپراتوری جهانی ارائه می‌کند. شهر گرانادا - آخرین سنگر اسلام در شبه جزیره ایبری - در 2 ژانویه 1492 به کنترل "سلطان کاتولیک" اسپانیا تسلیم ایزابلا و فردیناند شد. در طول قرن بعد، مقامات دولتی و کلیسای اسپانیا به همراه ده ها هزار نفر مهاجران مسیحی مهاجر، شهر سابقاً مسلمان را به شهری مسیحی تبدیل کردند.

با توجه مداوم به قرار دادن پرونده گرانادا در زمینه های مقایسه ای گسترده تر سنت بازپس گیری قرون وسطایی از یک سو و امپریالیسم اسپانیا در قرن شانزدهم. در قاره آمریکا از سوی دیگر، کلمن به دقت تغییرات در مناظر اجتماعی، سیاسی، مذهبی و فیزیکی شهر فتح شده را ترسیم می کند. در این فرآیند، او عوامل محلی را روشن می‌کند که در پیدایش تنش‌ها بین فاتحان و جامعه موریسکو «بومی» مسلمان سابق گرانادا در دهه‌های منتهی به اخراج اکثر موریسکوهای شهر توسط تاج و تخت نقش داشتند. 1569-1570.

علی رغم شکست در جذب موریسکوها، وضعیت گرانادا به عنوان یک جامعه مسیحی مرزی در حال ساخت، در میان بسیاری از جامعه مهاجران، ایده‌ها و برنامه‌های نوآورانه اصلاحات مذهبی را تقویت کرد که به روش‌های مستقیم انواع کلیساها را شکل داد. - جنبش های اصلاحی گسترده در عصر شورای جهانی ترنت (1545-1563). کلمن نتیجه می گیرد که فرآیندی که طی آن اصلاحات عمدتاً منشأ گرانادایی به طور قابل توجهی به دگرگونی های کلیسا کمک کرده است، بازنگری مفاهیم سنتی \"بالا به پایین\" اصلاحات کاتولیک قرن شانزدهم را وادار می کند.

Creating Christian Granada provides a richly detailed examination of a critical and transitional episode in Spain's march to global empire. The city of Granada―Islam's final bastion on the Iberian peninsula―surrendered to the control of Spain's "Catholic Monarchs" Isabella and Ferdinand on January 2, 1492. Over the following century, Spanish state and Church officials, along with tens of thousands of Christian immigrant settlers, transformed the formerly Muslim city into a Christian one.

With constant attention to situating the Granada case in the broader comparative contexts of the medieval reconquista tradition on the one hand and sixteenth-century Spanish imperialism in the Americas on the other, Coleman carefully charts the changes in the conquered city's social, political, religious, and physical landscapes. In the process, he sheds light on the local factors contributing to the emergence of tensions between the conquerors and Granada's formerly Muslim, "native" morisco community in the decades leading up to the crown-mandated expulsion of most of the city's moriscos in 1569–1570.

Despite the failure to assimilate the moriscos, Granada's status as a frontier Christian community under construction fostered among much of the immigrant community innovative religious reform ideas and programs that shaped in direct ways a variety of church-wide reform movements in the era of the ecumenical Council of Trent (1545–1563). Coleman concludes that the process by which reforms of largely Granadan origin contributed significantly to transformations in the Church as a whole forces a reconsideration of traditional "top-down" conceptions of sixteenth-century Catholic reform.