“Covetous of Truth”: The Life and Work of Thomas White, 1593–1676

توماس وایت، در چهارصدمین سالگرد تولدش، قرار است برای بازپروری تاریخی انجام شود. کشیش، فیلسوف، الهی‌دان و دانشمند کاتولیک انگلیسی، او در زمان خود شخصیتی مشهور و بدنام بود. و، اگرچه مدتهاست که ده مورد فراموش شده است، اما آثار او جنبه هایی از نگرانی عمده کنونی را برای مورخان ایده ها نشان می دهد: به ویژه، اهمیت فلسفه شکاکانه که به تازگی احیا شده است. پیچیدگی گذار از مکتب به فلسفه جدید؛ و نقش شخصیت‌های غیرمتعارف در تاریخ اندیشه. نوشته‌های وایت شامل الهیات، سیاست، و فلسفه طبیعی یا علم است. و در هر سه حوزه، آثار او پس از قرن‌ها غفلت نسبی، آرام آرام دوباره ظاهر می‌شود. اهمیت الهیاتی او در طول قرن هجدهم، نوزدهم و اوایل قرن بیستم به طور متناوب به رسمیت شناخته شد. اما اخیراً اهمیت زیاد او به عنوان رهبر یک جناح "بلکلویست" از کاتولیک های انگلیسی به طور فزاینده ای آشکار شده است. او که در زمان خودش توسط هم مذهبیان به عنوان یک بدعت گذار خطرناک محکوم شده بود، توسط محققان مدرن به عنوان پیش بینی گر روندهای قرن بیستم در الهیات کاتولیک ارزیابی شده است، و حتی به عنوان «احتمالاً، پس از جان هنری نیومن، اصیل ترین متفکر به با این حال توسط کاتولیسیسم انگلیسی مدرن تولید شده است.» 2 بلکلوئیسم نه تنها بر یک موضع الهیات، بلکه یک موضع سیاسی نیز دلالت دارد. و این موضع توسط وایت در تنها رساله سیاسی خود به نام «زمینه اطاعت و حکومت» که در اواسط دهه 1650 منتشر شد، روشن و منتشر شد. موضع تحریک آمیز او به طور گسترده مورد سوء تفاهم و تفسیر نادرست قرار گرفت، و به زودی با احیای سلطنت غیرقابل دفاع شد.

Thomas White, in the quatercentenary of his birth, is due for historical rehabilitation. English Catholic priest, philosopher, theologian, and scientist, he was a renowned and notorious figure in his own day; and, though long forgot­ ten, his work exemplifies aspects of major current concern to historians of ideas: in particular, the significance of the newly-revived sceptical philosophy; the complexity ofthe transition from scholasticism to the new philosophy; and the whole role of"minor", non-canonical figures in the historyofthought. White's writings embrace theology, politics, and natural philosophy, or science'; and in all these three areas, his work, after centuries of comparative neglect, has slowly been resurfacing. His theological significance received intermittent recognition through the eighteenth, nineteenth, and early-twentieth centuries; but more recently his great importance as leader of a whole "Blackloist" faction of English Catholics has become increasingly clear. Condemned by co-religionists in his own time as a dangerous heretic, he has been assessed by modem scholars as an anticipator of twentieth-century trends in Catholic theology, and even as "probably, after John Henry Newman, the most original thinker as yet producedby modem English Catholicism."2 Blackloism implied not only a theological, but also a political position; and that position was clarified and publicised by White in his single political treatise, The Grounds of Obedience and Government, published in the mid­ 1650s. His provocative stance was widely misunderstood and misinterpreted, and was soon anyway rendered untenable by the restoration of the monarchy.