Counterinsurgency lessons from Malaya and Vietnam : learning to eat soup with a knife

ارتش ها همواره متهم به آماده شدن برای مبارزه با آخرین جنگ هستند. ناگل به بررسی نحوه یادگیری ارتش ها در طول دوره درگیری هایی می پردازد که در ابتدا از نظر سازماندهی، آموزش و طرز فکر برای آنها آمادگی ندارند. او توسعه دکترین و عملکرد ضد شورش در وضعیت اضطراری مالایا از 1948-1960 را با آنچه در درگیری ویتنام از 1950-1975 توسعه یافت، از طریق استفاده از منابع آرشیوی و مصاحبه با شرکت کنندگان در هر دو درگیری مقایسه می کند. در بررسی این دو رویداد، او استدلال می‌کند که فرهنگ سازمانی متغیر کلیدی در تعیین موفقیت یا شکست تلاش‌ها برای انطباق با شرایط متغیر است.

تفاوت‌ها در فرهنگ سازمانی اصلی‌ترین عامل است. دلیل اینکه چرا ارتش بریتانیا یاد گرفت که در مالایا ضد شورش انجام دهد در حالی که ارتش آمریکا در ویتنام موفق به یادگیری نشد. ارتش آمریکا در برابر هرگونه تلاش واقعی برای یادگیری نحوه مبارزه با شورش در جریان درگیری ویتنام مقاومت کرد و ترجیح داد که جنگ را به عنوان یک درگیری متعارف در سنت جنگ کره یا جنگ جهانی دوم تلقی کند. ارتش بریتانیا به دلیل نقش سنتی خود به عنوان یک نیروی پلیس استعماری و ویژگی های سازمانی که تاریخ و فرهنگ ملی آن ایجاد کرده بود، بهتر توانست درس های ضد شورش را در طول دوره اضطراری مالایا به سرعت بیاموزد و به کار گیرد. این اولین مطالعه ای است که تئوری یادگیری سازمانی را در مواردی که در آن ارتش ها درگیر نبرد واقعی بودند، به کار می برد.

Armies are invariably accused of preparing to fight the last war. Nagl examines how armies learn during the course of conflicts for which they are initially unprepared in organization, training, and mindset. He compares the development of counterinsurgency doctrine and practice in the Malayan Emergency from 1948-1960 with that developed in the Vietnam Conflict from 1950-1975, through use of archival sources and interviews with participants in both conflicts. In examining these two events, he argues that organizational culture is the key variable in determining the success or failure of attempts to adapt to changing circumstances.

Differences in organizational culture is the primary reason why the British Army learned to conduct counterinsurgency in Malaya while the American Army failed to learn in Vietnam. The American Army resisted any true attempt to learn how to fight an insurgency during the course of the Vietnam Conflict, preferring to treat the war as a conventional conflict in the tradition of the Korean War or World War II. The British Army, because of its traditional role as a colonial police force and the organizational characteristics that its history and the national culture created, was better able to quickly learn and apply the lessons of counterinsurgency during the course of the Malayan Emergency. This is the first study to apply organizational learning theory to cases in which armies were engaged in actual combat.