Count the Dead: Coroners, Quants, and the Birth of Death as We Know It

دوبرابر شدن جهانی امید به زندگی بین سال‌های 1850 و 1950 مسلماً یکی از مهم‌ترین پیشرفت‌ها در تاریخ بشر است که موجب پیشرفت‌های عظیم در زندگی و سبک زندگی انسان شده است. در سال 1850، آمریکایی ها در سن متوسط ​​30 سالگی مردند. امروزه میانگین تقریباً 80 سال است. این داستان معمولاً به عنوان یک سری پیشرفت های پزشکی - جنر و واکسیناسیون، لیستر و ضد عفونی کننده، تئوری برف و میکروب، فلمینگ و پنی سیلین- گفته می شود. سهم شیر از این اعتبار متعلق به مردان و زنانی است که زندگی خود را وقف جمع آوری داده های خوب کرده اند. با بررسی توسعه سیستم های ثبت مرگ در ایالات متحده - از اولین سرشماری مرگ و میر در سال 1850 تا توسعه گواهی مرگ در پایان قرن - Count the Dead استدلال می کند که داده های مرگ و میر زندگی را تغییر داده است. زمین، برای سیستم‌سازی بهداشت عمومی، گزارش تلفات، و حقوق بشر حیاتی است.

استفان. بری نشان می‌دهد که چگونه شبکه‌ای از پزشکان قانونی، مقامات دادگاه و مقامات ایالتی و فدرال روش‌هایی را برای ردیابی و آشکارسازی الگوهای مرگ ایجاد کردند. این مقامات از این سوابق استفاده کردند تا مردگان جمعی را به خبرچین تبدیل کنند و با این کار به مردگان اجازه دادند تا زندگی و مرگ را همانطور که امروز می شناسیم شکل دهند.

The global doubling of human life expectancy between 1850 and 1950 is arguably one of the most consequential developments in human history, undergirding massive improvements in human life and lifestyles. In 1850, Americans died at an average age of 30. Today, the average is almost 80. This story is typically told as a series of medical breakthroughs—Jenner and vaccination, Lister and antisepsis, Snow and germ theory, Fleming and penicillin—but the lion's share of the credit belongs to the men and women who dedicated their lives to collecting good data. Examining the development of death registration systems in the United States—from the first mortality census in 1850 to the development of the death certificate at the turn of the century—<i>Count the Dead</i>argues that mortality data transformed life on Earth, proving critical to the systemization of public health, casualty reporting, and human rights.

Stephen Berry shows how a network of coroners, court officials, and state and federal authorities developed methods to track and reveal patterns of dying. These officials harnessed these records to turn the collective dead into informants and in so doing allowed the dead to shape life and death as we know it today.