Cosmopolitanism in Mexican visual culture

از دوران استعمار، هنر مکزیکی از یک فرآیند مداوم مذاکره بین محلی و جهانی که اغلب شامل اختراع، سنتز و دگرگونی سنت‌های گفتمانی و هنری متنوع است، پدید آمده است. در این کتاب راه یابی، ماریا فرناندز از مفهوم جهان وطنی برای کشف این جنبه مهم هنر مکزیکی استفاده می کند، که در آن فرهنگ بصری و روابط قدرت، محلی و جهانی، ملی و بین المللی، جهانی و خاص را متحد می کند. او استدلال می کند که در مکزیک، مانند سایر مناطق مستعمره، استعمار پویایی قدرت و اشکال خشونت را ایجاد کرد که در دولت-ملت مستقل ادامه یافت. بر این اساس، فرناندز نه تنها کیفیت‌های بصری اشیاء، بلکه گفتمان‌ها، ایده‌ها، خواسته‌ها و اعمالی را که برای وجود اشیاء بصری اساسی هستند، ارائه می‌کند.

فرناندز اپیزودهایی را در تاریخ هنر مکزیک سازمان‌دهی می‌کند. و معماری، از قرن هفدهم تا پایان قرن بیستم، حول موضوع تاریخی ثابت اما ناشناخته جهان وطن گرایی، به خوانندگان این امکان را می دهد تا روابط میان دوره ها و آثار مختلف تاریخی را که جدید و در عین حال به طور همزمان وابسته به پیشینیان خود هستند، تشخیص دهند. او از مطالعات موردی هنر و معماری که در پاسخ به کمیسیون های دولتی تهیه شده است استفاده می کند تا نشان دهد که اشکال و معانی بصری تثبیت شده در هنر مکزیک منعکس کننده و آگاه کننده خواسته ها، انتظارات، خاطرات و شیوه های حضور در جهان است – به طور خلاصه، فرهنگ بصری و جهان وطن گرایی برای فرآیندهای سوژه سازی و هویت بنیادی هستند.

Since the colonial era, Mexican art has emerged from an ongoing process of negotiation between the local and the global, which frequently involves invention, synthesis, and transformation of diverse discursive and artistic traditions. In this pathfinding book, María Fernández uses the concept of cosmopolitanism to explore this important aspect of Mexican art, in which visual culture and power relations unite the local and the global, the national and the international, the universal and the particular. She argues that in Mexico, as in other colonized regions, colonization constructed power dynamics and forms of violence that persisted in the independent nation-state. Accordingly, Fernández presents not only the visual qualities of objects, but also the discourses, ideas, desires, and practices that are fundamental to the very existence of visual objects.

Fernández organizes episodes in the history of Mexican art and architecture, ranging from the seventeenth century to the end of the twentieth century, around the consistent but unacknowledged historical theme of cosmopolitanism, allowing readers to discern relationships among various historical periods and works that are new and yet simultaneously dependent on their predecessors. She uses case studies of art and architecture produced in response to government commissions to demonstrate that established visual forms and meanings in Mexican art reflect and inform desires, expectations, memories, and ways of being in the world—in short, that visual culture and cosmopolitanism are fundamental to processes of subjectification and identity.