Coronary Circulation: From basic mechanisms to clinical implications

روش های تشخیصی اندکی در قلب و عروق از پیشرفت های انقلابی مانند معرفی عروق کرونر خبر داده اند. هنگامی که در اوایل دهه 1960، دکتر F. Mason Sones نشان داد که تجسم آناتومی کرونر در انسان زنده نه تنها امکان پذیر است، بلکه به اندازه کافی ایمن و قابل اعتماد است تا به عنوان یک ابزار بالینی در ارزیابی بیماران مبتلا به ایسکمیک شناخته شده یا مشکوک به قلب مورد استفاده قرار گیرد. بیماری، ناحیه تا حدی نادیده گرفته شده گردش خون کرونر در کانون توجه قرار گرفت. به طور طبیعی، برای مدت زمان قابل توجهی تاکید زیادی بر آناتومی عروق کرونر شد. فرض بر این بود که روابط ساده بین ضایعات باریک، مانع از جریان، و پیش آگهی وجود دارد. به نظر می رسید که نتایج چشمگیر عروق عروق کرونر جراحی این مفهوم را تأیید می کند. به تدریج مشخص شد که پاتوفیزیولوژی بیماری عروق کرونر بطور قابل توجهی پیچیده تر است. روش های تشخیصی برای ارزیابی و کمی سازی ایسکمی میوکارد ناشی از ورزش معرفی شدند. در ابتدا، این آزمایش‌ها عمدتاً برای دستیابی به انتخاب متمایزتر از کاندیداها برای آرتریوگرافی عروق کرونر مورد استفاده قرار گرفتند و آرتریوگرام کرونری استاندارد طلایی باقی ماند. در حال حاضر، این تکنیک ها به حدی تکامل یافته اند که اطلاعات عملکردی و متابولیکی ارزشمندی را ارائه می دهند. آنها به ابزار مستقل قدرتمندی در تحقیقات بالینی و ارزیابی بیماران فردی تبدیل شده‌اند.

Few diagnostic methods in Cardiology have heralded such revolutionary developments as the introduction of coronary arteriography. When, in the early 1960's, Dr. F. Mason Sones demonstrated that visualization of the coronary anatomy in living humans was not only feasible but sufficiently safe and reliable to be used as a clinical tool in the evaluation of patients with known or suspected ischemic heart disease, the thus far somewhat neglected area of coronary circulation became the focus of interest. Naturally, for a considerable period of time a great deal of emphasis was placed upon coronary anatomy. Simple relations between narrowing lesions, impediment to flow, and prognosis were assumed to exist. Spectacular results of surgical coronary revascularization seemed to confirm this concept. Gradually it has become evident that the pathophysiology of coronary artery disease is considerably more complex. Diagnostic methods were introduced to assess and quantify exercise-induced myocardial ischemia. At first, these tests were used mainly to achieve a more discriminative selection of candidates for coronary arteriography and the coronary arteriogram remained the gold standard. Currently, these techniques have evolved to the point where they provide valuable functional and metabolic information. They have become powerful independent tools in clinical investigations and evaluation of individual patients.