Conviviality and Survival

مقامات برزیل به طور مداوم از هنجارهای بین المللی در مورد حداقل شرایط حبس پیروی نمی کنند. جمعیت زندانیان برزیل از زمان بازگشت این کشور به دموکراسی در دهه 1980 ده برابر افزایش یافته است. زندان های آن معمولاً با ظرفیت دو برابر رسمی و با 100 زندانی برای هر نگهبان در حال انجام وظیفه عمل می کنند. با این حال، در عین حال، زندان متوسط ​​برزیل آنقدر که تئوری های تثبیت شده ما در مورد زندگی در زندان پیش بینی می کند، بی نظم یا روابط کارکنان و زندانیان آن چنان متضاد نیست. این مونوگراف به بررسی ابزارهای عملکرد زندان های برزیل در غیاب نگهبان می پردازد. به طور خاص، ابزارهایی که از طریق آن امنیت زندان و نظم و انضباط زندانیان بین مدیران زندان، باندها و بدنه وسیعتر زندانیان مذاکره می شود. این سنت تاریخی حکومت‌داری مشترک، در حالی که شکننده و متنوع است، برای دهه‌ها بیشتر زندان‌ها را در نظم بهتری نگه داشته و اکثر زندانیان را قادر ساخته تا بهتر زنده بمانند.

Brazilian authorities continuously fail to comply with international norms on minimal conditions of incarceration. Brazil's prison population has risen ten-fold since the country's return to democracy in the 1980s. Its prisons typically operate at double official capacity and with 100 prisoners for each guard on duty. At the same time, however, the average Brazilian prison is not as disorderly or its staff-inmate relations so conflictual as our established theories on prison life might predict. This monograph explores the means by which Brazilian prisons function in the absence of guards. More specifically, the means by which prison security and inmate discipline is negotiated between prison managers, gangs and the wider inmate body. While fragile and varied, this historical tradition of co-produced governance has for decades kept most prisons in better order and enabled most prisoners to better survive.