دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: E. M. Cioran
سری:
ISBN (شابک) : 8472239497
ناشر: Tusquets
سال نشر: 1997
تعداد صفحات: [272]
زبان: Spanish
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 7 Mb
در صورت تبدیل فایل کتاب Conversaciones به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب گفتگو نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
سیوران، یکی از متفکران بزرگ زمان ما، سال گذشته پس از یک بیماری طولانی، دوستان و خوانندگان خود را رها کرد. به عنوان ادای احترام، ویراستار دیرینه او، گالیمار، مدت کوتاهی پس از این حجم فوقالعاده از مکالمات با سیوران - که در میان آنها، گفتگوی بسیار گستردهای که با فرناندو ساواتر داشت - منتشر کرد که بیش از یک نفر را متعجب کرد، زیرا کیوران همیشه خود را بیمیل نشان میداد، حتی مخالف. ، به مصاحبه ها واقعیت این است که آنچه میتوانست مجموعهای تکراری و تا حدودی خستهکننده باشد، همانطور که معمولاً با این نوع انتشارات اتفاق میافتد، نه تنها مکملی ضروری برای کار او بود، بلکه تقریباً کتابی بود که توسط خود سیوران نوشته شده بود. پیروان و متخصصان او به ویژه به جزئیاتی که این "مرد بدون شرح حال"، همانطور که خودش تعریف می کند، دقیقاً در مورد زندگی خود ارائه می دهد علاقه مند می شوند: به عنوان مثال، کودکی "بهشتی" او در راسیناری، زادگاهش در ترانسیلوانیا، جایی که پدر در آنجا بود. یک کشیش، و "دلشکستگی" واقعی که تحصیل در سیبیو-هرمنشتات برای او بود، یا سال های دانشگاه در بخارست پر هیاهو دهه های 1920 و 1930. سیوران همچنین می گوید که چگونه در سال 1947، در سن 36 سالگی، در حالی که مالارمه را به رومانیایی ترجمه می کرد، تصمیم گرفت فرانسه را به عنوان زبان پذیرفته شده خود و "رهایی" و "رهایی" که این تصمیم برای او به دنبال داشت انتخاب کند. خواننده همچنین در مورد دوستیهای اندک اما وفادار او، تجربههای کسالت و بیخوابی، برداشتهایش، در میان دیگران، درباره غذا و سیاست، ارجاعات ادبی و فرضیات فلسفیاش، به ویژه چگونگی و چرایی انتخاب این قصار برای بیان خود، میآموزد: در برابر «سیستم» که طبق آن میگوید «تنها کسی که صحبت میکند کنترلکننده، «رئیس» است» که در ماست، تأیید میکند که «برعکس، تفکر پراکنده آزاد میماند. او در مورد «عرفان» مفروض خود اعتراف میکند که اگر واقعاً مجذوب زندگی اولیای الهی بوده، بدبینی او همیشه مانع از آن میشود که او چیزی جز «روح دینی بدون دین» باشد. او به لطف هوش استثنایی خود و مهمتر از همه حس شوخ طبعی بسیار ظریف که در این کتاب مشهود است، توانسته است تمرینی نسبتاً رسمی و حتی پیش پاافتاده مانند مکالمه را به درسی معتبر در زندگی و خرد تبدیل کند.
Cioran, uno de los grandes pensadores de nuestro tiempo, abandonó a sus amigos y lectores el año pasado después de una larga enfermedad. Como homenaje, su editor de toda la vida, Gallimard, publicó poco después este extraordinario volumen de conversaciones con Cioran —entre las cuales, una muy extensa que sostuvo con Fernando Savater— que sorprendió a más de uno, ya que Cioran se había mostrado siempre reacio, incluso contrario, a las entrevistas. El caso es que lo que habría podido ser una recopilación reiterativa y algo aburrida, como suele ocurrir con este tipo de publicaciones, resultó ser no sólo un complemento ya indispensable a su obra, sino casi un libro escrito por el propio Cioran. Sus seguidores y los especialistas se interesarán particularmente por las precisiones que ese «hombre sin biografía», como él mismo se autodefinía, aporta justamente sobre su vida: por ejemplo, su infancia «paradisiaca» en Rasinari, su pueblo natal en Transilvania, donde el padre era pope, y el auténtico «desgarro» que supuso para él ir a estudiar a Sibiu-Hermannstadt, o los años de universidad en la agitada Bucarest de los años veinte y treinta. Cioran cuenta también cómo, en 1947, a los 36 años, mientras traducía a Mallarmé al rumano, decidió elegir el francés como lengua de adopción y la «emancipación» y «liberación» que supuso para él esta decisión. El lector se entera igualmente de sus escasas, pero fieles amistades, de sus experiencias del tedio y del insomnio, de sus impresiones, entre otras, sobre la gastronomía y la política, de sus referencias literarias y sus postulados filosóficos, en particular de cómo y por qué eligió para expresarse el aforismo: contra «el sistema», según el cual, dice, «el único en hablar es el controlador, el “jefe”» que está en nosotros, afirma que, «por el contrario, el pensamiento fragmentario permanece libre». Sobre su supuesto «misticismo» confiesa que, si en efecto le fascinó la vida de los santos, su escepticismo siempre le impidió ser otra cosa que «un espíritu religioso sin religión». Gracias a su inteligencia excepcional, y sobre todo al sutilísimo sentido del humor, tan evidentes en este libro, ha conseguido convertir un ejercicio bastante formal, y hasta trivial, como es el de la conversación en una auténtica lección de vida y sabiduría.