Convergence Clubs and Spatial Externalities: Models and Applications of Regional Convergence in Europe

آیا اثرات بیرونی پویا، در قالب ایجاد فناوری، پذیرش و تراکم فضایی، الگوی رشد منطقه‌ای در اروپا را شکل می‌دهند؟ این مطالعه یک دیدگاه جایگزین در مورد همگرایی منطقه ای ارائه می دهد. مدلی توسعه یافته است که همگرایی باشگاه را به تفاوت های موجود با توجه به درجه پذیرش فناوری نسبت می دهد. در وهله اول، نتایج تجربی نشان می دهد که مناطق NUTS-2 اتحادیه اروپا-27 با سرعت بسیار پایینی همگرا می شوند. با این حال، آزمایش‌های بیشتر نشان می‌دهد که هم‌گرایی به زیر مجموعه خاصی از مناطق محدود می‌شود. چنین نتیجه‌گیری‌هایی با استفاده از یک مدل جایگزین همگرایی کلوپ، که تأثیر تعامل فضایی، اثرات بیرونی تجمع و فناوری را در بر می‌گیرد، بیشتر آزمایش می‌شوند. این نشان می‌دهد که باشگاه همگرایی در اروپا از یک الگوی جغرافیایی خاصی پیروی می‌کند و همه اعضا ویژگی‌های مشابهی در مورد ایجاد و پذیرش فناوری و اثرات خارجی تجمع دارند.

Do dynamic externalities, in the form of technology creation, adoption and spatial agglomeration shape the pattern of regional growth in Europe? This study provides an alternative view on regional convergence. A model is developed which attributes club-convergence to existing differences with respect to the degree of technology adoption. In the first instance, empirical results suggest that the NUTS-2 regions of the EU-27 converge at a very slow rate. Further tests, however, indicate that convergence is restricted to a specific subset of regions. Such conclusions are tested further, using an alternative model of club-convergence, which incorporates the impact of spatial interaction, agglomeration externalities and technology. This shows that the convergence-club in Europe follows a certain geographical pattern and all members share similar characteristics regarding technology creation and adoption, and agglomeration externalities. ​