Controversies around treatment of the open duct

مجرای شریانی ثبت شده همچنان یک چالش قابل توجه برای پزشکان و دانشمندان است. چرا در اکثر نوزادان خود به خود بسته می شود اما در سایرین باز می ماند؟ چگونه می‌توانیم نوزادانی را انتخاب کنیم که به احتمال زیاد از درمان سود می‌برند، یعنی آیا معیارهای اکوکاردیوگرافی وجود دارد که به تعریف رویکرد درمانی انتخابی‌تر کمک کند؟ آیا بهتر است یک رویکرد تهاجمی در پیش گرفته شود و برای همه نوزادان بسیار نابالغ درمان پیشگیرانه تجویز شود - و اگر چنین است، بهترین راه برای تعریف چنین زیرگروهی چیست؟ یا باید در تعریف نشانه‌های درمانی محدودتر باشیم و در اکثر نوزادان نارس، اگر نگوییم همه، سیاست «صبر کن و ببینیم» را اتخاذ کنیم؟ در نهایت، آیا داده‌هایی وجود دارد که نشان دهد یکی از روش‌های درمانی موجود برای بستن مجرای شریانی باز شده بر دیگری برتری دارد؟ این کتاب به این پرسش‌ها می‌پردازد و سعی می‌کند بر اساس شواهدی که در حال حاضر در دسترس است، به برخی از آنها پاسخ دهد. این برای متخصصان نوزادان، متخصصان قلب و عروق کودکان و محققان در نظر گرفته شده است.

The patent ductus arteriosus continues to pose a considerable challenge to clinicians and scientists alike. Why does it close spontaneously in most infants but remain open in others? How best can we select those infants who are most likely to benefit from treatment, i.e. are there echocardiographic criteria that would help in defining a more selective treatment approach? Would it be better to take an aggressive approach and prescribe prophylactic treatment to all extremely immature infants ‑ and if so, what is the best way to define such a subgroup? Or should we be more restrictive in defining treatment indications and adopt a 'wait and see' policy in most, if not all, premature infants? Finally, are there data to suggest that one of the treatment approaches that are available to close the patent ductus arteriosus is superior to the other? This book deals with these questions and tries to give some answers, based on the evidence currently available. It is intended for neonatologists, pediatric cardiologists and researchers.