Contractual Communities in the Self-Organising City: Freedom, Creativity, Subsidiarity

هر دو "تنظیمات کاربری زمین" و "خدمات جمعی سرزمینی" به طور سنتی در شهرها از طریق تلاش‌های اجباری ادارات دولتی انجام می‌شوند. اخیراً، مقررات استفاده از زمین و رژیم‌های ارائه خدمات جمعی در «جوامع قراردادی» ظهور کرده‌اند: سازمان‌های مبتنی بر قلمرو (معمولاً، اما نه منحصراً مسکونی) مانند انجمن‌های مالکان خانه.

این کتاب مشکلات و فرصت‌های جوامع قراردادی را بررسی می‌کند، و از هشدارها و عذرخواهی‌های بی‌جا که در بسیاری از متون مربوط به جوامع قراردادی یافت می‌شود، اجتناب می‌کند. اقدام اجباری توسط یک سازمان دولتی ضروری تلقی می شد، به ناحق اغراق شده است، در حالی که مزایای بالقوه فرآیندهای خودسازماندهی داوطلبانه به طور جدی دست کم گرفته شده است. نویسندگان یک مفهوم تجدید نظر شده از نقش دولت را پیشنهاد می کنند که به جوامع قراردادی در همه اشکال اجازه آزادی عمل می دهد.

Both “land-use regulation” and “territorial collective services” have traditionally been accomplished in cities through coercive efforts of public administrations. Recently, land-use regulation and collective service provision regimes have emerged within “contractual communities:” territory-based organisations (usually, but not exclusively residential) such as homeowners’ associations.

This book examines the problems and opportunities of contractual communities, avoiding both the alarmism and unwarranted apologies found in much of the literature on contractual communities.

The central notion is that cases in which coercive action by a public agency was deemed indispensable have been unjustly overstated, while the potential benefits of voluntary self-organising processes have been seriously understated. The authors propose a revised notion of the state role that allows ample leeway for contractual communities of all forms.