Context over Foundation: Dewey and Marx

\"باید جرأت کنم ادعا کنم که فراگیرترین مغالطه تفکر فلسفی به غفلت از زمینه بازمی گردد. III جان دیویی \" . . . فیلسوفان از روی زمین مانند قارچ رشد نمی کنند. آنها زاییده دوره خود هستند، ملتی که ظریف ترین، ظریف ترین و نامرئی ترین آب آنها در اندیشه های فلسفی فراوان است. کارل مارکس در محافل فلسفی معاصر مسائل کمی بیشتر از موضوع متن‌گرایی در مقابل مبناگرایی مورد بحث قرار می‌گیرد. پیدایش این بحث انتشار کتاب فلسفه و آینه طبیعت اثر ریچارد رورتی در سال 1979 بود که مرگ فلسفه سنتی را اعلام کرد. منظور از «سنتی» در اینجا، جست‌وجو برای یک بستر معین یا آخرالزمان است که ممکن است یک نظریه یا طرح کلی کلی بر آن بنا شود. از نظر رورتی، این رویکرد، مشخصه اکثر فلسفه های قبلی، به ویژه دوران از دکارت تا کانت بود. علاوه بر این، سه متفکر اصلی فلسفی قرن بیستم، دیویی، هایدگر و ویتگنشتاین، هر یک در ابتدا تلاش کردند تا یک فلسفه بنیادی بسازند، اما هر یک از این سه، در آثار بعدی خود، از برداشت کانتی از فلسفه به عنوان بنیادی رها شدند. وقت خود را صرف هشدار دادن به ما در مورد همان وسوسه هایی کرد که خود او زمانی تسلیم شده بود. بنابراین کار بعدی آنها به جای اینکه سازنده باشد، درمانی است، به جای اینکه سیستماتیک باشد، به گونه ای طراحی شده است که خواننده انگیزه های خود را برای فلسفه ورزی زیر سوال ببرد تا اینکه برنامه فلسفی جدیدی به او ارائه کند.

"I should venture to assert that the most pervasive fallacy of philosophic thinking goes back to neglect of context. III John Dewey " . . . philosophers do not grow like mushrooms, out of the earth; they are the outgrowth of their period, their nation, whose most subtle, delicate and invisible juices abound in the philosophical ideas. ,,2 Karl Marx Few issues are more heatedly debated in contemporary philosophy circles than that of con textual ism vs. foundationalism. The genesis for the debate was the publication in 1979 of Richard Rorty's Philosophy and the Mirror of Nature, which announ~ed the death of traditional philosophy. By "traditional" here is meant the quest for a certain or apodictic bedrock upon which an overall general theory or schema might be erected. This approach, for Rorty, characterized most previous philosophy, but especially the era from Descartes to Kant. Further, the three major philosophic thinkers of the 20th century, Dewey, Heidegger, and Wittgenstein, each initially tried to construct a foundational philosophy but each of the three, in his later work, broke free of the Kantian conception of philosophy as foundational, and spent his time warning us against those very temptations to which he himself had once succumbed. Thus their later work is therapeutic rather than constructive, edifying rather than systematic, designed to make the reader question his own motives for philosophizing rather than to 3 supply him with a new philosophical program.