Contesting the Politics of Genocidal Rape: Affirming the Dignity of the Vulnerable Body

تجاوز به عنف، که به طور سنتی غنیمت جنگی بود، به سلاح جنگی در کمپین پاکسازی قومی در بوسنی تبدیل شد. دادگاه کوناراچ ICTY با تبدیل تجاوز جنسی در زمان جنگ از جنایت نادیده گرفته شده به جنایت علیه بشریت پاسخ داد. دادگاه در حکم خود استدلال کرد که متجاوزان حق تعیین سرنوشت جنسی زنان مسلمان را نقض کرده اند. دادگاه با اعلام این حق بر تمامیت جنسی، آسیب پذیری زنان را از دعوت به سوء استفاده به نشانه کرامت انسانی تبدیل کرد. این خوانش دقیق محاکمه، با هدایت مضامین پدیدارشناختی بدن زنده و ابهام، نقدهای فمینیستی سوژه خودمختار و قرارداد لیبرال جنسی/اجتماعی، ارزیابی‌های نظری حقوقی انتقادی از قوانین و نهادهای حقوق بشر، و تحلیل‌های روانکاوانه از سیاست میل، استدلال می کند که دادگاه، با اعتبار بخشیدن به اقتدار معرفتی زنان (حق آنها برای تثبیت معنای تجربه تجاوز جنسی) و تأیید حیثیت بدن آسیب پذیر (در نتیجه تنزل بدن خودمختار به عنوان تجسم کرامت)، به ما نشان می دهد که ابزارهای حقوق بشر می توانند برای مبارزه با اپیدمی تجاوز در زمان جنگ مورد استفاده قرار گیرند، اگر آنها به عنوان مشروعیت زدایی از اقتدار سوژه مستقل مردانه و کدهای جنسیتی که در آن لنگر انداخته خوانده شوند.

Rape, traditionally a spoil of war, became a weapon of war in the ethnic cleansing campaign in Bosnia. The ICTY Kunarac court responded by transforming wartime rape from an ignored crime into a crime against humanity. In its judgment, the court argued that the rapists violated the Muslim women’s right to sexual self-determination. Announcing this right to sexual integrity, the court transformed women’s vulnerability from an invitation to abuse into a mark of human dignity. This close reading of the trial, guided by the phenomenological themes of the lived body and ambiguity, feminist critiques of the autonomous subject and the liberal sexual/social contract, critical legal theory assessments of human rights law and institutions, and psychoanalytic analyses of the politics of desire, argues that the court, by validating women’s epistemic authority (their right to establish the meaning of their experience of rape) and affirming the dignity of the vulnerable body (thereby dethroning the autonomous body as the embodiment of dignity), shows us that human rights instruments can be used to combat the epidemic of wartime rape if they are read as de-legitimating the authority of the masculine autonomous subject and the gender codes it anchors.