Contemporary Poetry and Postmodernism: Dialogue and Estrangement

شعر معاصر و پست مدرنیسم به بررسی رابطه پرتنش بین شعر جریان اصلی و انواع شعر مدرنیستی می پردازد که باید راه خود را خارج از آن باز کنند. شاعران جریان اصلی مانند پل مولدون، جیمز فنتون و کارول آن دافی صداها را تکثیر می کنند و بنابراین از منابع رمان استفاده می کنند - بنابراین مفهوم باختین از دیالوگ برای توضیح تکنیک های آنها استفاده می شود. در مقابل، مفهوم «بیگانگی» اسکلوفسکی در توجیه تجربیات رادیکال شاعرانی مانند ادوین مورگان، کریستوفر میدلتون و دنیس رایلی مفیدتر است. با این حال، این کتاب با پیشنهاد این که - تا حدی به دلیل تأثیر سوررئالیسم در شاعران زن مانند سلیما هیل و جو شاپکات - نتیجه گیری می کند که اخیراً تأثیرات بیگانگی مدرنیستی و پست مدرنیستی به جریان اصلی نفوذ کرده است.

Contemporary Poetry and Postmodernism explores the fraught relationship between the poetry of the mainstream and kinds of modernist poetry that have had to make their way outside it. Mainstream poets like Paul Muldoon, James Fenton and Carol Ann Duffy multiply voices and so draw on resources from the novel - Bakhtin's concept of the dialogic is therefore used to explain their techniques. By contrast, Shklovsky's concept of 'estrangement' is shown to be more useful in accounting for the radical experimentation of poets like Edwin Morgan, Christopher Middleton and Denise Riley. However, the book concludes by suggesting that - partly because of the influence of surrealism in women poets like Selima Hill and Jo Shapcott - the mainstream has recently been infiltrated by modernist and postmodernist estrangement effects.