Contemporary condition and perspectives of Ainu language

دسته بندی: خارجی
ویرایش:  
نویسندگان: Akulov Alexander.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 21 
زبان: Japanese-English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 4 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 52,000

سنت پترزبورگ و چیبا: انسان‌شناسی فرهنگی و اتنوسمیوتیک (CAES) جلد 1، شماره 1 (مارس 2015)، ص. 3-23. جمعیت آینوی معاصر حدود 30000 نفر است. داده های ارائه شده توسط مردم شناسان به ما نشان می دهد که تعداد سخنوران به زبان آینو بسیار کمتر از تعداد کل زبان آینو است. همچنین داده های ارائه شده توسط محققان مختلف به طور جدی متفاوت است. برای رفع این سوالات در سال 2006 به جزیره هوکایدو رفتم و با حمایت بنیاد ژاپن در آنجا تحقیقات میدانی انجام دادم. با دریافت تعریف زیر از گوینده: گوینده یک زبان خاص، فردی است که می تواند جملات خود به خودی تولید کند، متوجه شدم که حدود 2 درصد از کل تعداد آینو را می توان به عنوان گوینده آینو در نظر گرفت. همچنین دیدم که آینو چندان اهمیتی به حفظ و کارکرد عادی زبان خود نمی‌دهد، بلکه بیشتر به به اصطلاح «تئاتر قوم‌نگاری» علاقه‌مند بودند. علیرغم اینکه مقاله در سال 2006 نوشته شده بود، انتشار آن به دلیل تناقضات نتیجه گیری من با اسطوره شناسی رسمی مطالعات آینو ژاپنی با موانع جدی روبرو شد.

St.Petersburg and Chiba: Cultural Anthropology and Ethnosemiotics (CAES) Vol.1, №1 (March 2015), p. 3-23. Contemporary Ainu population is about 30,000. Data provided by anthropologists show us that number of Ainu language speakers is much less than total number of Ainu. Also data provided by different scholars differ seriously. In order to clear these questions in 2006 I went to the island of Hokkaido and managed there field research with support of Japan Foundation. Having got the following definition of speaker: speaker of a certain language is person that can produce spontaneous utterances, I have learned that about 2 percents of total number of Ainu can be considered as Ainu speakers. Also I saw that Ainu didn’t care much of maintaining and normal functioning of their language but they were mostly interested in so called ‘ethnographic theater’. Despite the paper was written in 2006 yet its publishing met serious obstacles due to contradictions of my conclusion with official mythology of Japanese Ainu studies.