Contemporary Arts as Political Practice in Singapore

این مجموعه به‌موقع هنرهای معاصر را به‌عنوان عملکرد سیاسی مورد بررسی قرار می‌دهد، و بینش انتقادی را در مورد برخی از نکات بحث‌برانگیزتر که هویت سنگاپور را به عنوان یک ملت شکل داده‌اند، ارائه می‌دهد. نویسندگان با تمرکز بر نقش هنرهای معاصر در شکل دادن به چشم انداز سیاسی سنگاپور در حالی که این کشور 50 سال استقلال را در سال 2015 جشن گرفت، در نظر گرفت که چگونه سیاست اغلب به عنوان چیزی که شکوفایی هنر را محدود می کند درک می شود. این مجموعه با این ادعا که همه هنرها سیاسی هستند و تمام اشکال هنری شکلی از عمل سیاسی هستند، این مجموعه راه هایی را بررسی می کند که از طریق آن تمرین هنر در سنگاپور مرزهایی را که به طور معمول هنرها را از سیاست جدا می کند، دوباره ترسیم می کند. این به طور انتقادی رابطه ضعیف بین هنر و سیاست را بررسی می‌کند و یک ارزیابی مجدد به موقع از رابطه بین هنر و سیاست ارائه می‌دهد. با انجام این کار، گفت‌وگوی بین عمل هنری و عملکرد سیاسی باز می‌کند که به جای انحصار بودن، متقابل هر دو را تقویت می‌کند و مفهوم امر سیاسی را بازتعریف می‌کند تا نشان دهد که دخالت سیاسی یک موضوع ساده سیاست حزبی نیست، بلکه دارای یک بعد ذاتاً زیبایی‌شناختی و زیبایی‌شناسی یک بعد ذاتاً سیاسی است.

This timely collection examines the contemporary arts as political practice, offering critical insight into some of the more controversial talking points that have shaped Singapore’s identity as a nation. Focusing on the role played by contemporary arts in shaping Singapore’s political landscape as the country celebrated 50 years of independence in 2015, the authors consider how politics is often perceived as that which limits the flourishing of the arts. Contending that all art is political, and that all art form is a form of political practice, this collection examines ways in which the practice of art in Singapore redraws the boundaries that conventionally separate arts from politics. It critically examines the tenuous relationship between the arts and politics and offers a timely reevaluation of the relationship between the arts and politics. In doing so, it opens a dialogue between artistic practice and political practice that reinforces the mutuality of both, rather than their exclusivity, and redefines the concept of the political to demonstrate that political involvement is not a simple matter of partisan politics, but has an inherently aesthetic dimension, and aesthetics an inherently political one.